Mongolie

Na 2,5 week Rusland zijn we een week geleden Mongolie ingetrokken. Ik (Rolf) moet bekennen dat ik voor de reis vrij weinig van het land wist. Iets met kleine paarden en een woestijn, daar hield het wel mee op. De belevenis van de afgelopen week zal ons echter lang bij blijven, wat is het een fantastisch land om te bezoeken. De natuur is zo indrukwekkend en daarbij zijn de mensen over het algemeen ook zeer vriendelijk. Wat mij betreft een echte aanrader.

Om eerst maar eens samen te vatten hoeveel kilometers we tot nu toe al hebben afgelegd:

Groningen - Ede: 182

Ede - Dusseldorf: 149

Dusseldorf - Sint Petersburg: 1757

Sint Petersburg - Irkutsk: 5985

Irkutsk - Ohlkon vv: 650

Irkutsk - Ulaanbataar: 1350

Tour door Mongolie: 1000

Ulaanbataar - Beijing: 556

Totaal: 11.629

Al met al een hoop uren in de trein en auto, maar dit hoort toch echt bij de reis. De belevenis onderweg hebben we tot en met Mongolie als een plus ondervonden, maar in de trein van Ulaanbataar naar Beijing (waar we op het moment van schrijven inzitten) is dat een stuk minder. Dit komt omdat dit deel van de Trans-Mongolie expres bijna alleen door toeristen wordt afgelegd. In onze wagon zitten Australiërs, Duitsers, Zweden en een paar Nederlanders..

Om tot Ulaanbataar te komen hebben we bij Naushki de Russische grens overgestoken. Omdat het salaris van een deel van het spoorwegpersoneel bepaald wordt door het op tijd aankomen van de trein, zijn de spoorboekjes met voldoende marge opgesteld. Dit ondervind je bijvoorbeeld doordat een trein voor aankomst bij een station stil staat op vreemde plekken om vervolgens alsnog op tijd het station in te rijden. Zodoende heeft men bij de grenzen voldoende tijd ingecalculeerd om de noodzakelijke handelingen te kunnen verrichten. Ondanks dat onze trein vijf wagons omvatte, hebben we uiteindelijk van 13.00 tot 22.00 uur nodig gehad om beide grenzen over te steken. In Rusland mochten we allereerst tot 16.00 uur de trein uit voordat men überhaupt zou beginnen met de paspoortcontrole. Geen probleem, in het station is vast wel iets te doen of te eten zou je zeggen. Niets is echter minder waar, met de komst van de trein is Naushki veranderd van een bloeiende handelsplaats voor thee in een dood dorp waar maar heel weinig mensen wonen. De koeien in het park waren wat ons betreft de grootste attractie.

Aangekomen in Mongolie (6 uur 's ochtends, heerlijk) zijn we op goed geluk met andere toeristen meegegaan naar een hostel waar we in de Lonely Planet al over gelezen hadden. Vanuit dit hostel hebben we vervolgens een tour kunnen regelen om buiten Ulaanbataar het echte Mongolie te kunnen zien. Vooraf waren we bang dat dit misschien niet meer zou lukken vanwege de kou, maar niets was minder waar. De tour was een 4 daagse excursie het platteland in. Vooraf hadden we ons niet gerealiseerd hoe groot het land is. Wat op de kaart vlakbij Ulaanbataar leek, bleek een 7 uur durende rit te zijn, over vrij redelijke wegen. Mongolie is dan ook nummer 18 als het gaat om de grootste landen ter wereld...

Tijdens de tour hebben we met een groep van zeven in drie verschillende kampen geslapen. In Mongolie betekent dat slapen in een gertent. Dit zijn tenten waar oorspronkelijk hele nomadenfamilies in woonden en nu vooral een grote aantrekkingskracht uitoefenen op toeristen. Dit gezegd hebbende, je ziet onderweg zeer regelmatig een tent staan met werkelijk niets in de wijde omtrek. Hierin zitten daadwerkelijk Mongoolse families. Onze eerste tent stond in de tuin bij een normaal huis. Dat was nou niet de ervaring die we zochten, maar het slapen in een tent was niet anders. De tenten zijn uitgerust met een aantal bedden, een tafel en een houtkachel. Koud heb je het dus niet, zolang het vuur maar brand. Dat is 's nachts natuurlijk een probleem. Uitgerust met dikke slaapzakken zijn we de nachten best goed doorgekomen. De 2^e nacht daalde het kwik tot onder de min 10 graden, een beetje vodka en de goede slaapzak maakten het warm genoeg binnen.

Na de eerste dag een vruchtbaarheidsritueel te hebben aangeschouwd bij een steen die verdacht op het mannelijk geslachtsdeel lijkt, zijn we de 2^e dag een grote tempel ingegaan om vervolgens naar de mini-Gobi te reizen. Omdat de echte Gobi-woestijn ver van Ulaanbataar ligt, is dit een relatief bereikbare plek om een stukje van het woestijnleven mee te maken. Daarbij was het voor ons ook de plek om de ultieme rust te ervaren. Buiten ons kamp zag je tot in de verte niets behalve een aantal paarden of de kamelen waarop we gereden hebben. De paarden werden vervolgens naar het kamp gedreven zodat we als groep ook hierop konden rijden. Hiermee was het vele autorijden snel vergeten en was het puur genieten. Het oude Mongoolse stel wat voor ons zorgde was erg schattig. Het oude mannetje was ietwat vreemd en onverstaanbaar, maar was ongelooflijk gastvrij en bedoelde alles alleen maar goed. Joriek en ik hebben in hun eigen tent mogen kijken, waarbij de ruimte ons alles meeviel. Door middel van een schotel en een zonnepaneel is men zelfs in staat om televisie te kijken. Dit hebben we eigenlijk overal onderweg wel gezien, de nomaden gaan met de tijd mee...

Op dag drie hebben we terug in het hostel een douche gepakt, om vervolgens richting het oosten te reizen naar Terenj National Park. Dit park vlakbij Ulaanbataar en is dus DE uitvalsplek voor toeristen die maar weinig tijd in Mongolie hebben. Ons kamp lag gelukkig redelijk vrij. Naast een stukje bergbeklimmen hebben we ook hier paard gereden. Het hoogtepunt was echter een groot kampvuur wat we onder aanvoering van onze Engelse vriend Gavin hebben gebouwd. Dat we daarvoor 's nachts alsnog met z'n drieën een boomstal hebben moeten verzagen om het vuur gaande te houden namen we op de koop toe. Deze laatste avond van de tour was een heerlijke afsluiting van een geweldige trip door Mongolie. Het land bezoeken en alleen aandoen Ulaanbataar is echt niet voldoende.

De laatste avond (woensdag) hebben we met de volledige groep en een paar andere gasten van het hostel heerlijk gegeten in Ulaanbataar. In de stad wordt heel veel in het Engels aangegeven, wat een behoorlijke verandering is na Rusland. Zo zijn de straatnamen in het Engels, maar ook het merendeel van de restaurantnamen. Dat het van binnen vervolgens weinig met (bijvoorbeeld) een Ierse pub te maken heeft doet niet ter zake. Wel kun je er heerlijk eten. Mongolie zou een van de laatste plekken moeten zijn waar we voorlopig nog voor een gunstige prijs uitgebreid steak kunnen eten. We hebben ons daar als groep nog maar even aan tegoed gedaan door flink te eten. Dat je vervolgens voor 2 mega porties en 4 halve liters bier € 17,50 betaalt is natuurlijk ook niet slecht.

Vanaf vandaag gaan we 2 weken lang China verkennen. Waar Mongolie ondanks haar omvang slechts drie miljoen inwoners heeft, heeft Beijing alleen al bijna net zoveel inwoners als Nederland. Dat wordt een flinke overgang...