Oponze reishebben Rolf en ik al allemaal verschillende soorten reizen gemaakt, maar er was nog één ultieme manier van reizen die we beiden toch nog wel eens mee wilden maken: tijdreizen. Helaas ging het niet geheel soepel. Vanaf Auckland vlogen we via Sydney (niet heel logisch, wel stuk goedkoper) naar Buenos Aires. Aangezien we een nacht als layover hadden, dachten we deze tijd op het vliegveld uit te zitten. Maar wat blijkt, Sydney airport sluit ´s nachts... Aangezien een nachtje op straat slapen als het geen 30graden buiten is (Filipijnen) zelfs ons wat te ver gaat, hebben we maar een veel te dure nacht in een Formule 1 hotel geslapen. Nu waren we wel helemaal fris en fruitig om ´s ochtends in te checken bij Qantas, maar dit bleek ook niet zo makkelijk. Zoals zo vaak op de reis hebben we geen verdere tickets en precieze plannen, maar Qantas wilde ons niet toelaten zonder dat we een ticket uit Zuid Amerika hadden. Volgens Qantas laat de Argentijnse douane je het land niet in zonder ticket het continent uit, omdat ze een hekel aan ´ons´ Australiers en Europeanen hebben. Het leek ons wat overdreven, maar ja zonder ticket geen stoel in het vliegtuig naar Argentinie. Met klotsende oksels is het ons een uur voor vertrek van de vlucht nog gelukt om via internet een ticket te boeken en mochten we toch op het laatste moment nog mee. Best even stressen, maar gelukkig hadden we 13uur in het vliegtuig om bij te komen.

Ja het tijdreizen kost best veel tijd, maar dan heb je ook wat. We vertrokken op 5 augustus om 10.30uur en kwamen zowaar aan op 5 augustus om 10.15uur. Een heel kwartier winst! Dat we deze tijd vervolgens weer viervoudig kwijt waren met muntgeld te regelen voor de bus doet er niet toe. Maar daar waren we dan eindelijk in Buenos Aires, Argentinie. (Waar trouwens niemand meer naar een vervolgticket heeft gevraagd...) Het begin van Zuid Amerika en het laatste deel van onze reis. Echt wat gaat de tijd toch snel! Ondanks dat ons lichaam lekker ontregeld was door het tijdverschil, hadden we er wel weer helemaal zin in. We hebben dan ook 5 daagjes in Buenos Aires doorgebracht om een beetje in het Zuid Amerikaanse ritme te komen en ondertussen ook te genieten van deze mooie stad en het heerlijke eten. Want zoals veel mensen weten staat Argentinie bekent om zijn goede rundvlees. Niet alleen is het heel erg goed, het is ook nog eens goedkoop. Je kan zo uit eten met een gigantische steak voor 5 euro en dan een fles wijn voor 4euro ofzo erbij. Ja Rolf is in vleeshemel. Ik denk niet dat we het Argentijnse gemiddelde van 70kg per jaar zouden kunnen halen (192gram per dag, en dan moet je nog bedenken dat ze ook veel andere vleessoorten eten) maar we hebben wel erg goed ons best gedaan.

Buenos Aires voelde voor ons heel erg aan als een Europese stad, een beetje een mix tussen Parijs en Madrid. Er is een grote boulevard, een aantal winkelstraten waar je alleen als voetganger mag lopen en veel gebouwen in oud Europese stijl. We voelden ons weer helemaal thuis. Maar naast het Europese gevoel zijn er zeker ook delen die voor ons weer compleet nieuw waren. Boca was en is de volksbuurt van Buenos Aires en de meeste mensen (ehh mannen) kennen het door de voetbalclub met de zelfde naam waar onder andere Maradonna zijn cariere is gestart. De wijk staat bekend om de vele felle kleurtjes op de gebouwen, die daar beland zijn doordat de havenwerkers de restkliekjes van het verf meenamen en hun huis hiermee schilderden. Dit geeft nu een authentiek gevoel aan de huizen. Alleen jammer dat het authentieke gedeelte nu geheel overgenomen is door toeristen en het dus weinig te maken meer heeft met de volksbuurt. Normaal zouden wij dan een beetje in de buurt gaan lopen om de rest van de buurt te zien, maar omdat het toeristische deel nog midden in de oude wijk staat dat nog wel de ruwe arbeiderswijk is, is dit niet zo veilig. We zijn dus maar weer via de andere veilige kant terug gelopen naar ons hostel.

Dit bleek uiteindelijk een erg goed idee, want op de terugreis zijn we ergens een ijsje gaan eten. Ja ik wist het ook niet van te voren, maar Argentinie heeft ook een zeer grote Italiaanse afsprong en er zijn genoeg tekenen hiervan te zien in het dagelijks leven.Niet alleen wordt er heel veel pizza gegeten, ze maken ook heerlijk ijs dat net anders is dan Italiaans ijs, maar net zo lekker. Alleen was aan dit bezoek aan de ijszaak niet het ijs alleen fantastisch, maar vooral de zaak. het was echt zo´n ouderwetse ijssalon met een zeer lieve man als eigenaar. In een combinatie van gebrekkig engels (hij) en gebrekkig spaans (wij)raakten we met hem aan de praat. Bleek dat hij 82 jaar oud was en al weer 60jaar ijs aan het maken was. Al gezellig genoeg alleen met de meneer, maar voordat we het wisten zat de hele zaak vol met lieve oude mensen die met ons wilden praten. Elke keer keek iemand om de hoek van de deur om hoi te zeggen tegen de eigenaar, waarop hij snel riep dat wij engels praatten en uit Nederland kwamen. Dit was blijkbaar een uitnodiging voor de halve buurt om ook naar binnen te komen. Al met al hebben we er anderhalf uur gezellig zitten kletsen waarin we veel tips en leuke verhalen rijker waren maar grappig genoeg vooral 4,40peso voor de bus. Want nee we mochten niet meer lopen en ondanks dat we zelf het geld hadden, moesten we het geld van ze aannemen. Echt fantastisch!

Na een paar mooie dagen was het weer tijd om door te trekken. Rolf had in de krant gelezen dat het Argentijnse basketbal team met alle bekende NBA spelers in Cordoba zou spelen. Ondanks dat het uit de richting was van wat we origineel wilden, leek het ons zo gaaf om ze te zien spelen dat we maar naar Cordoba zijn gegaan. Aangezien we nog wat dagen hadden, hebben we nog een tussenstop gemaakt met de bus in Rosario. Ja reizen hier in Zuid Amerika is vooral met de bus. En aangezien het lange afstanden zijn, betekent het ook veel in de bus zitten. Niet dat dit een ramp is, want de bussen zijn zo luxe dat de ruimte die je per persoon krijgt bijna net zoveel is als wat we in Azie hadden gedeeld met een Aziatisch gezin van 4. De bussen zijn dan ook ideaal om ´s nachts in te reizen, gelijk 2 vliegen in 1 klap, vervoer en een slaapplek en vaak ook nog eten en drinken als extra bonus. De enige schok voor ons waren de prijzen van de bus. We hadden al gelezen dat de prijzen in het algemeen in Argentinie enorm geinflateerd waren, maar de bus was echt een verhaal apart. De buskaartjes zjin meer dan verdubbeld dan wat in ons reisboek stond.

Cordoba heeft ons wel positief verrast. Wat een leuke stad met veel mooie oude gebouwen en een gezellige sfeer met een hele leuke kunstmarkt waar we toevallig tegen aan liepen. De basketbalwedstrijd was ook echt ultiem om naar toe te gaan. Er waren 12000 Argentijnse supports aanwezig, en ondanks dat de wedstrijd eigenlijk nergens om ging betekente dat niet dat er minder enthousiast aangemoedigt moest worden. Het hoogtepunt was tijdens de laatste 2 minuten waarin Ginobli (een NBA speler die bij de San Antiono Spurs speelt) al een tijdje op de bank zat aangezien de wedstrijd allang gespeeld was. Het publiek vond alleen dat ze hem nog graag wilden zien spelen, met als gevolg dat 12000 man zijn naam begon te zingen. Extra leuk was het dat de coach nog luisterde ook en hem weer liet spelen, waardoor het publiek helemaal uit hun dak ging. Een erg leuke sfeer om mee te maken.

Aangezien we nu toch al helemaal aan deze kant van Argentinie zaten, besloten we er ook maar gelijk meer uit te halen. We zijn nog naar een paar kleine plaatsjes in de buurt geweest met als hoogtepunt 2 dagen in een estancia slapen in the middle of nowhere. (ok in the middle of 26km van La Cumbre nowhere) Een estancia is de Argentijnse versie van een ranch waar de gaucho de Argentijnse versie van een cowbow is. Om ook wat van het platteland mee te krijgen, leek het ons een leuk idee om op zo´n estancia te slapen. Degeen die we uitgekozen hadden was niet het makkelijkst om te bereiken, maar dit maakte het alleen maar leuker. We hebben nu extra respect voor de auto Fiat Uno, want wie wist dat deze 26km lang ofroad rijden aan kon? Eenmaal aangekomen was het echt een bijzondere plaats. Allemaal koeien, paarden, geiten en honden die los rondliepen in het dorre droge landschap vol met kaktussen en stekelstruiken met op de achtergrond bergen. We hebben hier heerlijk kunnen lopen in het niets om ´s avonds lekker wijntjes te drinken en traditioneel Argentijns eten te eten gekookt door de Gaucho of de 2 franse meiden die voor hun vakantie hier aan het werk waren. We zijn zelfs nog 2uur wezen paardrijden wat een betere ervaring was voor Rolf dan in Mongolie. Nu was Rolf tenminste niet twee keer zo groot als het paard zelf, en om het extra makkelijk te maken volgden onze paarden de Gaucho zonder dat we iets hoeften te doen. Dit gaf ons de kans om goed om ons heen te kijken en extra te genieten van het uitzicht, zonder dat we bang hoefden te zijn dat we ervan af zouden vallen of het paard eropeens vandoor zou galopperen.

Na deze mooie stop was het tijd om naar de Iguaza watervallen te gaan. Het was weer helemaal de andere kant op wat inhield dat we 22uur in de bus moesten zitten, maar we hebben van meerdere mensen gehoord dat het echt extreem mooi is. Soms als je dit zo vaak hoort, valt het in het echt tegen maar voor ons zijn de watervallen echt meer dan hun reputatie waard. Wat zijn ze onwijs groot en bijzonder mooi zeg. Je kan ze vanaf de Argentijnse kant bekijken, waarbij je veel dichterbij het water komt, of vanaf de Braziliaanse kant waarbij je een beter overzicht hebt van de overkant. We hadden alleen het ongeluk dat er net een weerstoring was toen we er waren. Het is een plek waar het anders rond de 20 a 30 graden is, maar toen wij er waren was het 10 graden en regende het. De regen was voor ons op het moment zelf geen probleem, maar omdat het al een paar dagen het geval was waren sommige delen afgesloten van de watervallen. We hebben hierdoor volgens velen de meest indrukwekkende waterval de ´Devils Throat´ vanaf de Argentijnse kant niet kunnen belopen en vanaf de Braziliaanse kant niet kunnen zien door het vele water. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen, want door het vele water waren de ´minder´ indrukwekkende watervallen nu alleen maar groter en was er zoveel water dat je gewoon niet wist waar je moest kijken.

Na de watervallen hebben we even getwijfeld of we Paraguay in wilden, maar uiteindelijk hebben we toch maar gekozen om weer naar beneden te reizen. Onze volgende stop was het Carlos Pellegrini Ibera National Park. Hemelsbreed niet heel ver van de watervallen maar om er te komen was nog een hele detour dat ons anderhalve dag kostte met een aantal overstappingen en een nacht door brengen in Mercedes. Het park is het echter echt meer dan waard! Het is een groot moeras eigenlijk met een aantal eilandjes erin waar je heel veel dieren kan bekijken. Er leven ongeveer 150 verschillende vogelsoorten, kaaimannen, herten, apen en voor ons het meest bijzondere de capybara. De capybara is het grootste knaagdier ter wereld en is eigenlijk een uit de kluiten gewassen cavia. Ze worden ongeveer een meter groot en kunnen rond de 60 a 70 kg wegen. Best grote cavia´s dus. We hebben hier een boottrip gedaan waarin we in 2,5 uur echt bijna alle dieren in overvloed hebben gezien die hier leven. Okee misschien niet alle 150 soorten vogels, maar veel zal het niet schelen.

De terugweg kregen we gelukkig een lift van het Argentijns Amerikaanse stel dat we hebben leren kennen in het park. Dit scheelde voor ons weer dat we niet de bus hoeften te pakken die op het logische tijdstip ging van half 5 ´s ochtends of 5uur ´s ochtends. Heerlijk verdeeld over de dag dus.... Dit stel heeft ons ook zowaar aan de Mate gekregen. Mate is een drankje wat heel veel Argentijnen drinken. Het lijkt een beetje op thee, want het zijn blaadjes waar ze heet water op gooien, maar het smaakt compleet anders. Het wordt gedronken in een soort van kelk waarin de mate gedaan wordt en vervolgens warm water wordt gegooid. In de kelk zit een ijzeren rietje die de blaadjes scheidt van het water waardoor je de zeer bittere drank kan drinken. Het is zo populair dat je heel veel mensen de hele dag met hun matebeker zit lopen en een thermoskan onde de oksel. Je kan deze thermoskan ook overal gratis bij laten vullen, dus een ideaal drankje voor de Argentijnen. Het is ook een drank waar een heel sociaal gebeuren aan vast zit, want het wordt gedeeld door iedereen, oftewel één beker voor de hele groep die steeds rond blijft gaan. We zijn al in meerdere situaties geweest dat we het konden drinken, maar erg lekker is het gewoon niet. Maar het is een beetje als koffie of bier, als je het maar lang genoeg blijft drinken wordt het vanzelf lekker.

Na Argentinie besloten we nog even Uruguay in te gaan, gewoon omdat het kon en het zo dichtbij was. Na een korte stop in Salto, waar we in pretparkachtig thermaal bad een dag gebadderd habben, zijn we naar Montevideo gegaan. In Montevideo werd Rolf ook al weer 28jaar dus wilde ik wel iets leuks doen voor zijn verjaardag. Het was best moeilijk om wat te verzinnen, maar ik dacht dat als eerste grote verrassing een leuke mooie slaapplek wel leuk zou zijn. Helaas pakte deze verrassing op totaal verkeerde manier uit. Terwijl we op zondagochtend naar de B&B liepen zijn we namelijk voor het eerst in ons leven beroofd. Ondanks dat het half 8 zondagochtend was, was het voor een stelletje tuig nog zaterdagavond. We liepen met onze tassen van de bushalte over een rustige weg in de haven om de 100meter naar onze B&B af te leggen toen we aangehouden werden door een groep van 4 kerels. Rolf een paar klappen in zijn gezicht en ik een beurse plek op mijn achterste omdat ik achterover getrokken werd rijker, waren we helaas onze kleine rugzakjes met de camera, de laptop en wat andere spullen armer. Al met al enorm klote dus. Toch raar dat je ondanks beter weten ook die rugzak niet los laat en toch soort van terug vecht, maar uiteindelijk kan je niet anders dan opgeven want je bent gewoon in ondertal en je weet niet of ze nog wapens hebben ofzo. En tja je leven is toch meer waard dan je spullen.

Toch was het wel echt gigantisch klote, want we zijn nu een aantal foto´s in groot formaat kwijt. Gelukkig hebben we nog wel het meeste in groot formaat al in Nederland liggen en de rest wel in klein formaat, maar natuurlijk waren we sinds Australie zo lui geweest om niets meer echt naar huis te sturen. Het was vooral zo klote dat we nu ons echt heel erg onveilig voelde in die buurt. Het was een erg mooi en leuk B&B, maar mijn verjaardagsverrassing voor Rolf was niet helemaal gelopen hoe het moest. We hebben dan ook nog 1 dagje daar geslapen en zijn daarna verplaatst naar een ander luxe hotel in een luxe wijk om toch maar het beste ervan te maken nog. Ik moet wel zeggen dat de politie echt super was in Montevideo. Een aardige mevrouw had de politie gebeld toen ze zag wat er gebeurt was en ze waren er binnen 5minuten. We werden meegenomen naar het bureau en er was zowaar iemand die goed engels kon. Ze waren echt super aardig, en toen Rolf de dag erna het rapport op kwam halen wist een agent zelfs nog dat hij jarig was en feliciteerde hij hem. Zonder veel rompslomp en met echt aardig behandeld te worden, hebben we het papierwerk gekregen om van onze verzekering maar weer eens gebruik te maken. Ben je toch blij dat je die hebt.

We hebben nog wel het beste gemaakt van Rolf zijn verjaardag. Ik had ´s ochtends een taart met kaarsjes en ´s avonds zijn we heerlijk luxe uit eten geweest. We eten tijdens dit jaar vaak genoeg buiten de deur, maar niet in echte luxe restaurants. Het was dus wel weer eens leuk om dit te doen. Rolf heeft ook van zijn ouders als cadeautje een nieuwe laptop gehad, dus hebben we daar ook voor geshopt. Maar de bad streak was nog niet afgelopen en deze laptop bleef maar vastlopen. Dus dachten we dat we dan maar in Buenos Aires zouden kijken. Nou verkeerd gedacht. Na een tussenstop in Colonia hadden we een middag om te shoppen voor de nieuwe laptop en camera in Buenos Aires. Electronica is duurder hier in Zuid Amerika, maar zo duur als het in Argentinie is is gewoon niet grappig meer. Alles is hier bijna 2 dan wel niet 3 keer zo duur en sorrie maar ik weiger om 600euro voor een camera te betalen die dit gewoon niet waard is. Ik moet ook toegeven dat ik tijdens dit shoppen voor het eerst echt een reisdip heb gehad. ik was echt even klaar met dat niets wilde lukken met als hoogtepunt de beroving. In Malls rondlopen op zoek naar iets wat niet lukt is nou ook niet mijn favorite bezigheid en ik was er echt even klaar mee!

Gelukkig gingen we al weer snel de grote stad uit en zijn we naar Mendoza gegaan. Mendoza is een stad midden in de woestijn waar ze met irrigatietechnieken het smeltwater uit de bergen optimaal gebruiken. De regio staat dan ook bekend om de wijn, aangezien ze in een ideaal gecontroleerd klimaat de druiven kunnen laten groeien. Tja en een relaxte sfeer in de buitenlucht met een goed glas wijn of twee is precies wat de reisdokter voorgeschreven had. Wij zijn op de fiets langs meerdere wijnboeren gegaan (een nogal toeristische route, maar in laagseizoen kom je niemand tegen) en hebben meerdere fantastische wijnen kunnen proeven of eigenlijk gewoon kunnen drinken. Het was precies wat we nodig hadden om weer helemaal blij te worden en weer volop te kunnen genieten van onze mooie reis. Dit is maar goed ook, want dat zullen we ook nog wel even doen.Voor degene die het nog niet wisten; ons originele plan was om een jaar weg te gaan. Dit zou inhouden dat we met een maand naar huis zouden komen. Echter hebben we het nog steeds zo leuk dat we een tijdje geleden besloten hebben om er nog wat maandjes aan vast te plakken. Ons ticket naar huis is ondertussen al wel geboekt, maar als alles goed gaat (hier en thuis) zullen we op 24 december weer in Europa weer aankomen. Oftewel nog wat tijd om nog volop te genieten!