Irkutsk en Baikalmeer

Zowaar deze keer nog een extra verhaal. Rolf en ik maken veel mee, waardoor een korte samenvatting alsnog veel woorden zijn (of ligt dit vooral aan mijn schrijven?) en het mij handiger leek het deze keer in twee verhalen te doen. Tja, ten eerste vind ik het natuurlijk gewoon leuk om onze ervaringen met jullie allemaal te delen en ten tweede lijkt het me ook leuk om voor onszelf een soort van naslagwerkje te hebben. Ik weet nog goed dat ik na mijn jaartje Amerika hier ook zo blij mee was. Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden om te lezen, Rolf en ik vinden het in ieder geval echt super leuk vinden om jullie reacties er op te lezen!!!

Onze laatste paar dagen Rusland hebben we doorgebracht in de plaats Irkutsk en bij het Baikalmeer. Irkutsk is de plaats waar de trein stopt en het ligt midden in Siberië. Het is een plaats met veel meer laagbouw dan voorgaande steden en waar veel wat schattigere gebouwen staan, het wordt hier ‘Het Parijs van Siberië' genoemd. Het was leuk om na veel hoogbouw en grote steden nu eens een kleinere stad te bekijken, maar na een dag waren we wel klaar met deze stad. Zoveel was er nu ook weer niet te zien. Gelukkig gingen we al snel naar het Baikalmeer.

Het Baikalmeer is het grootste zoetwatermeer ter wereld, zowel in oppervlakte als in diepte. Het meer bevat 1/5 van al het zoetwater ter wereld en is nu nog zo schoon dat je het kan drinken. Ze noemen het meer ook wel de 5^e grote oceaan van de aarde, omdat bij verwachte splitsing van de werelddelen Azië ter hoogte van dit meer zal delen en het dus een oceaan zal worden. Dit zou wel zonde zijn, want dan zou het zoete water verloren gaan en daarbij de vele bijzondere dieren die ook alleen in dit meer leven, zoals de Omul (vis) en de zoetwater zeehond.

Het meer ligt nog een aardig stuk van Irkutsk vandaan en de leukste manier om het meer te zien is volgens velen door naar het Olkhon eiland te gaan. Dit is nog 6uur rijden vanaf Irkutsk in een te vol busje. Vreemd genoeg ben ik niet wagenziek geworden, maar misschien komt het ook wel omdat het ritje meer op een ritje in een achtbaan leek dan in een auto. Het begon op asfalt met hoge snelheden links en rechts de kuilen te ontwijken, daarna de hoge heuvels (12-15% helling) zo snel mogelijk te nemen om het onderbuikgevoel te benadrukken en soms als extra sensatie tóch die kuil te pakken om voor lift-off van de passagiers te zorgen zodat je 5cm van je stoel omhoog vloog. Tussendoor had je als decor de kuddes wilde paarden en koeien langs de weg op de uitgestrekte vlaktes en berglandschappen. Als toetje kregen we de laatste 2 uur nog een massage om de doorbloeding van het lijf te bevorderen door de zandwegen met keien die de banken in de auto veranderden in trilplaten.

Al met al een leuke rit om eens de natuur in te gaan hier in Rusland, want hier waren we na alle steden wel even aan toe. Dit is dan ook goed gelukt op het eiland en bij het meer. Wat een mooie natuur en uitzichten heb je hier!!!! Pas sinds 6jaar is er elektriciteit beschikbaar op het eiland en er zijn maar een aantal dorpjes op het 70km lange eiland. Wij sliepen in de homestay Nikita in een te schattig Siberisch houten huisje dat helemaal voor ons zelf was. Het eten was volledig geregeld, dus Rolf at zich 's ochtends helemaal vol aan de vers gebakken pannenkoeken met zelfgemaakte jam van plaatselijke bessen, terwijl ik (en ook Rolf) 's avonds alle verschillende bereidingen van de Omul vis hebben geprobeerd, die zowaar echt lekker smaakt.

De twee dagen dat we hier zijn geweest, hebben we vooral genoten van de natuur. De tweede dag hebben we een mountainbike gehuurd waarmee we een tocht hebben gemaakt. De verhuurder had een route uitgelegd, maar na afslag 3 waren we de weg al kwijt dus hebben we zelf maar geïmproviseerd. Uiteindelijk hebben we een stuk in de immens grote bossen gefietst om daarna de heuvels (bergen?!?) van de vlaktes te beklimmen om het uitzicht te bekijken. Het was koud en winderig, maar zeer zeker de moeite waard om het meer zo van bovenaf te bekijken.

Na de twee dagen zijn we weer terug naar Irkutsk gegaan om de trein te halen richting Mongolië. Hiermee lieten we Rusland achter ons. Al met al hebben we een erg leuke tijd gehad in Rusland, maar we denken niet dat we heel snel weer terug zullen gaan. Geen verliefdheid op dit land ontwikkelt. Als soort van afsluiting van Rusland nog even een opsomming van dingen die ons op zijn gevallen in Rusland en voor ons de herinnering aan dit land zullen zijn:

• - De mensen zijn niet zo onaardig en chagrijnig als altijd gezegd wordt. De meeste mensen zijn best behulpzaam en willen je altijd helpen. Behalve als ze in een winkel aan het werk zijn.
• - Je maakt je het meest zorgen om niet aangehouden te worden door politie. Dit is gelukkig ons niet overkomen. Wat wel opvalt, alle leger en politiemensen hebben een super grote pet op, beetje ter grote van een pannenkoek. Misschien compensatie gedrag? Des te groter de pet, des te kleiner de ........?
• - Het favoriete drankje van Russen is geeneens Vodka, maar thee! Iedereen drinkt bij elke gelegenheid thee met heel veel suiker en het liefst een stuk taart erbij.
• - Het lezen van het Russisch is nog best te doen, het uitspreken van de taal daarentegen.
• - Terwijl het buiten koud is, staat binnen de thermostaat op standje tropen. Zowel in de trein als andere plekken zweet je je binnen eerder kapot dan dat je een poging doet om weer warm te worden.
• - Naast de soepen en degelijke vullende maaltijden, zijn de Russen helemaal gek op Sushi. In elke plaats zitten minimaal 2 sushitenten in elke straat.

Trans-Siberie Expres

Officieel gezien is de Trans-Siberie Expres een trein die in één keer van Moskou naar Vladivostok gaat. Dit traject is 9288 km lang en gaat door heel Rusland heen gedurende 7dagen met meerdere korte stops tussendoor. Rolf en ik hebben een iets ander traject, misschien ook wel de iets meer toeristische versie van deze treinlijn, genomen. We zijn begonnen in Sint Petersburg om 900km met de trein af te leggen richting Moskou, hierna 1814km weer te treinen naar Yekaterinburg, vanaf daar de officiële Trans-Siberietrein te pakken naar Irkutsk en dan af te splitsen naar Mongolië en te eindigen in China. Op moment van schrijven hebben we net de grens gehad Mongolië in en dus het grootste deel van de 8765km er op zitten. Of in ieder geval het Trans-Siberie gedeelte.

Als je ‘onze' treinreis in één aangesloten deel zou doen, zit je 7,5 dag opgesloten in de trein. De langste tijd die wij aaneengesloten hebben gezeten in de trein is 2,5 dag, alsnog een goede tijdspan om het gevoel van het leven in de trein mee te maken. Maar wat is nu precies het treinleven?!

Er zijn verschillende klasses in de trein, en vanwege het lange reizen zijn het allemaal slaapcoupes. De klasses zijn eigenlijk ingedeeld per hoeveel mensen er in een coupe slapen, de luxe van de trein hangt af van het nummer en soort trein. In de 1^e klasse deel je een coupe met zijn 2-en, in de 2^e klasse met 4 personen en in de 3^e klasse met zijn 6-en. Aangezien wij de kaartjes van te voren geregeld hadden, hebben we steeds in de 2^e klasse gereisd. Achteraf gezien was het misschien soms ook wel mogelijk geweest 3^e klasse te reizen, maar eigenlijk was het nu wel lekker met de luxe van maar 4 personen. Ik weet dat dit vreemd klinkt, want normaal zou ik ook gillend gek worden als ik 3dagen met 4personen (of 5 als er een klein kind bij is, die bij zijn ouders in bed ligt, zoals in ons deel naar Irkutsk) in een ruimte van 5m2 zou moeten leven. Maar op een of andere manier werkt het gewoon.

Een coupe werkt naast de grondoppervlakte namelijk ook in de hoogte, je hebt een bank die je een bed kan maken op normale zithoogte, en een slaapbank hierboven. Rolf sliep eigenlijk steeds op de bankhoogte en ik ging de hoogte in. Overdag is de onderste bank je zitbank en 's avonds heb je 4bedden in je coupe staan/hangen. Terwijl je je in Nederland al druk kan maken over 2,5 uur reizen, vliegt de tijd hier echt voorbij. Niet dat je veel doet, want je grootste bezigheden zijn; slapen, naar buiten kijken, boekje lezen, eten of zoals nu een verhaaltje schrijven op mijn netbook. Maar het is eigenlijk een soort van vakantie, waarbij je echt even alles de boel de boel laat, maar dan in de trein.

Aan elke trein zit een restauratiewagen, en wij hebben hier 1keer gegeten. De prijzen zijn namelijk toch best hoog en je hoort dat het eten over het algemeen niet zo denderend is. Toch hebben we geluk gehad, in trein nummer 2 (de officiële Trans-Siberie) hebben we heerlijk gegeten met een vers gebakken schnitzel en aardappeltjes in een leuke ouderwetse setting. Ondanks dat het even gokken was met de alleen Russische sprekende bediening en menukaart. De rest van de tijd hebben we het eten aangebroken dat we steeds zelf meenamen. Naast brood en snacks was dit vooral veel noodles. In elke wagon zit een kokend water ketel die verwarmd wordt door de trein waar je steeds gratis water kan halen, hier hebben we ook veelvuldig gebruik van gemaakt voor dus de noodles of om een kopje thee te zetten.

Het aller-leukste van de treinreis vond ik tot op heden het contact met de verschillende mensen en de stops. Het duurt vaak even voordat je een stop hebt (gemiddeld genomen elke 4uur) maar als je er een heen hebt, heb je met geluk even een half uurtje om je benen te strekken en het station te bekijken. Bij veel haltes staan er allemaal plaatselijke verkoopsters met zelfgemaakt eten wat je kunt kopen voor een goede prijs. Rolf en ik hebben hier dan ook zeker gebruik van gemaakt. Het meest verwarrende van de treinreis was geeneens dat alles in het Russisch was, want je komt een eind met handen en voeten, maar tijdsbesef. De trein en alle stations in Rusland blijven op Moskou tijd leven en rijden. Dit houdt dus in dat je in werkelijkheid misschien al 5uur verder in tijdzones zit, het ter plekke dus 9uur 's avonds is en donker, maar de trein aangeeft dat het 4uur 's middags is. Dit is vooral heel verwarrend met de trein op en af stappen. Want hoe laat is het nu?!

Vandaag hebben we Rusland achter ons gelaten. Het was een lange grensstop met in totaal 10uur bezig zijn, maar voor ons vooral veel stil staan terwijl verschillende mensen de papieren en de coupe checken. Het blijft altijd spannend of het allemaal goed is gegaan met registreren en dergelijke, maar de grap van de dag was toen de drugshond langs kwam. Niks geen herder of grote hond, hier in Rusland nemen ze genoegen met een mooi getrimde ‘lady en de vagebond' hond met van die grote hang oren. Ik moest me inhouden om hem niet te aaien zo lief en schattig zag hij er uit. Nu nog een nachtje heerlijk slapen in de heen en weer wiegende trein en dan Mongolië ontdekken.

Afwegingen

Voordat mensen op reis gaan, hebben wij de gewoonte elkaar een goede en vooral veilige reis te wensen. Enerzijds is dit terecht, de rit naar het (eventueel) onbekende brengt vaak wel extra gevaren met zich mee. Anderzijds is het reizen naar onbekende bestemmingen niet veel anders dan een dagje in een grote stad, bijvoorbeeld Amsterdam, rondlopen. Ook daar loop je niet met je portemonnee te zwaaien en laat je je camera niet op het terrastafeltje liggen terwijl je naar het toilet gaat. Wat maakt het dan anders? Eigenlijk niet veel. Achterblijvers zijn met name ‘ongerust' omdat ze niet weten waar hun geliefden terechtkomen. Of misschien weten ze dat soms juist wel... Jorieke en ik hebben het al vaak over dit onderwerp gehad en delen gelukkig de mening dat je vooral je gezonde verstand moet gebruiken. Samen hebben wij al een hoop van Oost-Europa gezien en alleen ‘problemen' gehad in Barcelona. Oftewel, het kan je overal overkomen.

Een verschil op deze reis is wel dat we soms met ons hele hebben en houden over straat moeten. Maar goed, ook daarin moet je verstandig zijn. Zo hadden we vanuit Yekaterinburg de trein van 01:30 uur, wat voor ons betekende dat we al vroeg in de avond ons nestelden op een plek in de buurt van het station waar we rustig konden zitten. Dat is echter niet de aanleiding van dit stukje, daarover later meer.

In de trein naar Yekaterinburg hebben we dankzij onze AH Beesies vriendjes gemaakt met een stel kindertjes van Russische en Noorse ouders. Omdat deze ouders beslist niet wilden dat wij naar ons hostel zouden gaan lopen op woensdagavond, hebben zij voor ons een erg goedkope taxi geregeld. Dat hierop meer dan een half uur gewacht moest worden was geen probleem. Aangekomen in ons hostel, wat feitelijk een appartement is met een aantal stapelbedden er in, bleek dat er die dag nog 4 nieuwe gasten waren aangekomen. Een tweetal Finse meiden die bezig waren met de terugweg vanuit Vladivostok (na eerst al met de trein vanuit Finland daarheen te zijn gereisd!) en een ouder Nieuw-Zeelands koppel die huis en haard achter zich hadden gelaten om elk jaar minimaal 5 maanden te kunnen reizen. Met hun hebben we twee avonden lang heerlijk kunnen kletsen over Rusland en reizen in het algemeen. Het blijft toch grappig dat iedereen tegen dezelfde eigenaardigheden aanloopt, bijvoorbeeld dat Russen eigenlijk heel aardig zijn, ondanks dat dat aan de buitenkant misschien niet je eerste indruk is.

Dit hebben wij twee dagen later in Ganina Yama gemerkt. In Ganina Yama is men sinds 2001 een klooster gaan bouwen ter nagedachtenis aan de Romanovs. Deze familie, met Tsaar Nicholas II aan het hoofd, is in Yekaterinburg vermoord. Vervolgens heeft men op verscheidene manieren geprobeerd de stoffelijke overschotten te doen verdwijnen. Onder andere verzuren had niet het gewenste doel. Daarom had men het plan om de resten in een oude mijn bij Ganina Yama te begraven. De Romanovs zijn uiteindelijk in Sint Petersburg begraven, maar de plek in Ganina Yama wordt door de gelovigen gezien als de plek om de heilig verklaarde tsaar te vereren. Dat deze oude mijn midden in het bos ligt maakt het aangezicht alleen maar bijzonderder. Helaas kwamen wij om 17 uur met de bus aan, wat betekende dat we de gebouwen niet meer in konden. Na een ruim half uur hadden we het wel gezien, maar onze bus zou pas 2 uur later vertrekken. Ik had in het park een koppel gespot en vroeg aan Jorieke of ze misschien wilde gaan liften. Na wat overleggen besloten we het er maar op te wagen. Aangezien de dame een klein beetje Engels kon, hebben we haar ons probleem uitgelegd. Nadat een taxi bellen niet lukte, mochten we van haar nors kijkende (maar eigenlijk dus heel aardige) vriend instappen in hun mooie wagen. Onderweg hebben we met veel moeite een leuk gesprek gehouden, waarbij onze plannen met verbazing werden aangehoord. Ook bleek dat deze mensen helemaal niet naar het centrum hoefden, maar aan het noorden buiten de stad woonden. Ze gingen dus door de vrijdagmiddagspits een uur in de auto zitten, alleen om ons terug te brengen. Fantastisch! Verder kregen we nog een fijne reep chocola van ze, waarna wij uiteraard met een Beesie op de proppen kwamen. Al met al een super ervaring. Maar dit was natuurlijk wel een hele afweging om te maken: stap je bij vreemden in die je nauwelijks verstaat en waarvan je niet weet of ze je wel terug zullen brengen? Daarbij doe je wat Joriek en ik altijd samen doen, we maken de afweging met ons gezonde verstand en gaan op ons gevoel af!

Moskou

Terwijl Rolf het Cyrillisch schrift onder de knie begint te krijgen, heb ik een andere hobby gevonden: mensen kijken op de metrotrappen. Je moet het zien als een soort van mensen kijken van het terras, maar dan op de ellenlange metrotrappen hier in Sint Petersburg en Moskou. De metro is zo diep onder de grond, dat je soms 5-8 min op een steile metrotrap staat. Naast je gaat er een trap de andere kant op die net zo druk bezet is als je eigen trap. Wat het kijken naar mensen zo leuk maakt, is dat het allemaal verschillende soorten mensen met hun eigen bijzonderheden in gedrag en uiterlijk. En tja de verhalen hierbij verzinnen is een van mijne nieuwe favoriete tijdsverdrijven....

Op het moment van schrijven (woensdag 6oktober) zitten we al weer in de 26uurs trein van Moskou naar Yekaterinburg, een plaats op de grens van Europa en Azië en randje Siberië. Echter kan ik natuurlijk de laatste verhalen van Sint Petersburg en Moskou niet voor me houden. De laatste nacht in Sint Petersburg hebben we de luxe gehad om de 12 bed-dorm geheel voor ons zelf te hebben. Na deze lekker rustige nacht zijn we het Hermitage in geweest. Ondanks dat we beiden niet echt kunstliefhebbers zijn, konden we dit museum toch niet voorbij laten gaan. Gelukkig werkten onze in Nederland niet meer werkende studentenkaarten hier nog wel, en konden we gratis naar binnen in plaats van 10 euro per persoon!

Na het Hermitage hebben we nog een beetje rond gewandeld om natuurlijk te eindigen in een koffiecafe. In Sint Petersburg staan er namelijk op elke hoek ongeveer 4 koffietentjes en minimaal 2 sushi-barren en alles is minimaal 24uur per dag open. Hoezo commercie?! Na de koffie zijn we richting het station gegaan waar de trein naar Moskou stond te wachten. Het was een nachttrein van 8uur, waarin alles echt super-de-luxe was geregeld; het was heel grappig om per treinstel de provodnitsa's (conductrices) te zien staan in hun te nette rode jassen om je de weg te wijzen, zowel in als buiten de trein. Nadat een aardige wat oudere Russische man ons alle trucjes van de coupe heeft laten zien, hebben we beiden heerlijk geslapen om wakker te worden in Moskou!!

Moskou is een stuk groter en meer wereldstad dan Sint Petersburg. Ik moet dan ook zeggen dat het helaas minder mooi is dan Sint Petersburg, juist door de grootsheid heeft de stad weinig eigen karakter. De grootste bezienswaardigheid in Moskou was toch het Kremlin met het Rode Plein en de Sint Basel (wat maar op 10min lopen van ons super hostel lag). De St Basel was wel erg bijzonder om eindelijk eens in het echt te zien! Weer zo'n moment om te realiseren dat je echt op reis bent.

In Moskou hebben we meerdere dagen gewoon beetje rondgewandeld om op die manier de stad te zien en tegen van alles aan te lopen. Dit is dan ook goed gelukt; het ene moment kom je opeens in een winkelcentrum de luxe aan met 7verdiepingen en een ijsbaan, terwijl het andere moment je bij het vervallen oude Olympische stadion komt uit 1980. We zijn via de Arbat richting het Kremlin gelopen. De Arbat is eigenlijk Dé straat van Moskou; het is dan ook hier waar de eerste hotels en de grote winkelketens kwamen ten tijde van het verval van het communisme. Het is tegelijk ook de straat waar je het verschil zo duidelijk weer terugziet tussen oud en nieuw Moskou, want ja je hebt de nieuwe en grootste hotels en winkels met te dure spullen, maar tegelijk staan daar achter weer de ouderwetse Oostblok flats die eigenlijk te lelijk voor woorden zijn. Om nog even extra het gevoel te krijgen, draaide een winkel keihard door zijn speakers over straat ‘Slamn dunk the funk' van 5 dus we moesten hier wel een fout dansje op maken. Helaas voor Rolf was het niet Casanova, aangezien hij daar door zijn team een leuk nieuw dansje op heeft leren te maken.

Op de laatste dag hebben we misschien nog het meest bizarre en voor mij ook oncomfortabele gedaan tot nu toe op de reis. Op het Kremlin staat namelijk het mausoleum waar Lenin nog in opgebaard ligt. Na zijn beroerte heeft Stalin bedacht dat Lenin gepreserveerd moest worden als groot voorbeeld van het communisme, ondanks dat het tegen de wil van Lenin en zijn familie was. Met veel moeite is er een techniek ontwikkeld waarmee ze Lenin hebben kunnen preserveren en als soort van mummie opgebaard konden laten liggen. Je kunt gratis gaan kijken en het is zowaar ook goed geregeld dat je niet met teveel mensen in eens binnen bent. Echter wat het zo vreemd maakte, is dat in het piramideachtige gebouw bijna geen licht was, naast de spots op de bewaking. De bewaking stond op elke hoek van het gebouw en houd je nauwlettend in de gaten en stuurt je steeds verder naar binnen tot je eindelijk bij Lenin uitkomt. Ik moet zeggen dat ik niet wist hoe snel ik weer naar buiten moest, zo onheilspellend voelde het allemaal. Spookhuis op de kermis op de Grote Markt is er niets bij.

Zoals ik al zei zitten we nu in de trein van Moskou naar Yekaterinburg, met lichte moeite is het allemaal weer gelukt en hebben we ons plekje in de trein gevonden. De tijd gaat best snel voorbij en we hebben onze eerste Russische vrienden al weer gemaakt. Waaronder 2 kindjes van de coupe hiernaast die nu overal ‘Hallo' tegen zeggen, omdat ze dat van Rolf hebben geleerd, en een wiskunde professor uit onze coupe die geen Engels kan, dus waarmee we lange gesprekken hebben waarin eigenlijk heel weinig gezegd wordt. We vermaken ons dus nog wel even tot we in Yekaterinburg zijn. Ben benieuwd of ik mijn nieuwe hobby daar ook voort kan zetten....

Dobryj vecher

Oftewel goede avond!

Alhoewel het in Nederland nog middag is (St. Petersburg = +2), wilde ik (Rolf) jullie deze russische les niet onthouden. Ondanks dat we niet het idee hebben jullie constant te moeten vermoeien met onze belevenissen (of is het jaloers maken?), zal ik toch even een korte eerste update typen.

We zijn gisteren om 11.15 dan eindelijk op het vliegtuig gestapt. Kudo's voor Air Berlin, prima vlucht met veel beenruimte en zowaar eten en tv aan boord. Een hoop service voor 45e pp!Na 2,5 uur zijn we geland in Rusland.Onderweg hebben we in ons beste syrillisch geprobeerd in te vullen wie ons uitgenodigd heeft om hier te komen. Ondanks dat we beiden nauwelijks een letter kunnen lezen hier, is dat blijkbaar gelukt...

Jorieke heeft vervolgens haar cv kunnen uitbreiden met een korte functie als conductrice. Iedereen die wel eens in bijvoorbeeld Turkije is geweest kent het systeem: van achteruit in het busje wordt geld door gegeven en vermeldt voor hoeveel personen men wil betalen. Aangezien Jorieke die enige was die stond, was zij het logische doorgeefluik. Op advies van onze eerste russische vrienden zijn we bij de eerste halte met een metro uitgestapt, terwijl het busje ons naar onze eindbestemming had kunnen brengen. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat de meneer in kwestie het niet echt wist, maar wij toch maar zijn advies hadden opgevolgd. Een voordeel is dat we de metro gelijk hebben leren kennen..

Na kort te zijn bijgekomen in ons hostel, zijn we vervolgens gaan wandelen door de stad. We zitten heerlijk centraal en kunnen dus lopend een heel eind komen. Maar wat is deze stad groot! En heel indrukwekkend en over het algemeen mooi. We zijn vervolgens lekker ergens gaan eten en hebben 's avonds heerlijk geslapen op onze houten plank, wat zeg ik: bed.

Vandaag hebben we allereerst de tickets voor de trein naar Moskou van morgenavond geregeld. Na een kwartier in de rij te hebben gestaan kwamen we er achter dat het loket waar wij stonden om 13.00 uur i.v.m. lunchpauze dicht zou gaan. Ondertussen was dezelfde dame nog steeds bezig tickets te regelen en stonden er nog 6 mensen voor ons. Wonderbaarlijk genoeg waren wij de laatsten die nog tickets mochten kopen.

Na een kleine break in het hostel (en het gebruikelijke russische pilsje) gaan we straks maar weer op pad. We hebben het goed naar onze zin!

Tot horens,

Rolf en Joriek

Laatste avond

Morgen is het zo ver; We vliegen er van door :)

De afgelopen weken zijn lekker druk geweest. Ons huis is anderhalve week eerder verhuurd dan de planning was. Het zorgdewel voor een jaar gegarandeerde huur, maar ook voorlichte stress. Ik (Jorieke) moest namelijk nog gewoon werken. Gelukkig wasRolf wel vrij en is het met hulp goed gelukt om op tijd te verhuizen. Toch ongelofelijk dat je zoveel spullen verzameld door de jaren heen. Eneigenlijk ookdat je 4pallets vol met dozeninruilt voor één backpack met spullen om mee te leven.

In de anderhalve week voor de reis hebben we bij Rolf's ouders geslapen en in het appartement van Femke in Groningen. Echt helemaal super! In deze anderhalve week hebben we vooral leuke dingen gedaan met vrienden; met als hoogtepunt het afscheidsfeestje.

Het feest was echt super gezellig, met een lichte nadreun van een paar dagen. Niet alleen de hoofdpijn van de drank, waar misschien vooralik last van had, maar ook van het afscheid nemen. We hebbenmaar weer gerealiseerdwat een leuke vrienden en leven we hebben in Groningen.

Echter is het nu dan toch tijd om het Grunninger leven evente verlatenen het reizigersleven tegemoet te gaan. Dus 'World here we come!!!'

Voorbereidingen

Na een lange tijd dromen en fantaseren over een wereldreis, komt hetmoment van vertrek zowaar bijna in zicht.

Er zijn meerdere redenen geweest om de reis uit te stellen (afstuderen, werken, geld sparen, start van een nieuwe baan, een super mooie bruiloft meemaken), maar een half jaar geleden hebben we toch eindelijk definitiefde knoop doorgehakt:

We gaaneind september voor een jaar op wereldreis!!!

Om zo'n reis te maken zijn er redelijk wat zaken die geregeld moeten worden, en wie ons een beetje kent weet dat we het beste zijn inalles vooruit schuiven. Oké, vooral ik (Jorieke) ben hier heel erg goed in. Maar bij zo'n reis gaat het gewoon niet lukken.Naast onze banen opzeggen, kwamen de eerste zaken met betrekking tot de reis al 6maanden van te voren in zicht. Om heel en gezond de reis door te komen, moesten weal de vaccinaties krijgen.

Ach eigenlijk zijn er genoeg zaken die we allemaal moesten regelen, maar gelukkig zijn er allemaal internetsites en boekjes voor om deze info op te zoeken. Hoefden we niet het wiel opnieuw uit te vinden, maar alleen onze eigen draai aan te geven. Mocht je dus echt geïnteresseerd zijn in wat je moet regelen voor zo'n reis: succes met de info opzoeken en anders vraag het gewoon!!

Het belangrijkste dat alleen nu nog geregeld en gedaan moet worden, is het regelen van het afscheidsfeest. Rolf heeft die van zijn werk al gehad, maar de echte is natuurlijk bij ons thuis. Het is de bedoeling dat onze drankvoorraad op gaat, zodat we deze tenminste niet in hoeven te pakken!

Aangezien iedereen in NL altijd zo lekker druk is, hebben we dan ook besloten nu al de uitnodiging de deur uit te doen met een link naar onze site. Ja het voelt nog steeds als 'nu al' ondanks dat het nog maar 2 maanden is....

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom opons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waarwij ons bevinden en waarwe zijngeweest! Meer informatie overons en de reis diewe gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan vooronze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Wezien je graag terug opons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je metons meereist!

Groetjes,

Rolf en Jorieke