Voordat mensen op reis gaan, hebben wij de gewoonte elkaar een goede en vooral veilige reis te wensen. Enerzijds is dit terecht, de rit naar het (eventueel) onbekende brengt vaak wel extra gevaren met zich mee. Anderzijds is het reizen naar onbekende bestemmingen niet veel anders dan een dagje in een grote stad, bijvoorbeeld Amsterdam, rondlopen. Ook daar loop je niet met je portemonnee te zwaaien en laat je je camera niet op het terrastafeltje liggen terwijl je naar het toilet gaat. Wat maakt het dan anders? Eigenlijk niet veel. Achterblijvers zijn met name ‘ongerust' omdat ze niet weten waar hun geliefden terechtkomen. Of misschien weten ze dat soms juist wel... Jorieke en ik hebben het al vaak over dit onderwerp gehad en delen gelukkig de mening dat je vooral je gezonde verstand moet gebruiken. Samen hebben wij al een hoop van Oost-Europa gezien en alleen ‘problemen' gehad in Barcelona. Oftewel, het kan je overal overkomen.

Een verschil op deze reis is wel dat we soms met ons hele hebben en houden over straat moeten. Maar goed, ook daarin moet je verstandig zijn. Zo hadden we vanuit Yekaterinburg de trein van 01:30 uur, wat voor ons betekende dat we al vroeg in de avond ons nestelden op een plek in de buurt van het station waar we rustig konden zitten. Dat is echter niet de aanleiding van dit stukje, daarover later meer.

In de trein naar Yekaterinburg hebben we dankzij onze AH Beesies vriendjes gemaakt met een stel kindertjes van Russische en Noorse ouders. Omdat deze ouders beslist niet wilden dat wij naar ons hostel zouden gaan lopen op woensdagavond, hebben zij voor ons een erg goedkope taxi geregeld. Dat hierop meer dan een half uur gewacht moest worden was geen probleem. Aangekomen in ons hostel, wat feitelijk een appartement is met een aantal stapelbedden er in, bleek dat er die dag nog 4 nieuwe gasten waren aangekomen. Een tweetal Finse meiden die bezig waren met de terugweg vanuit Vladivostok (na eerst al met de trein vanuit Finland daarheen te zijn gereisd!) en een ouder Nieuw-Zeelands koppel die huis en haard achter zich hadden gelaten om elk jaar minimaal 5 maanden te kunnen reizen. Met hun hebben we twee avonden lang heerlijk kunnen kletsen over Rusland en reizen in het algemeen. Het blijft toch grappig dat iedereen tegen dezelfde eigenaardigheden aanloopt, bijvoorbeeld dat Russen eigenlijk heel aardig zijn, ondanks dat dat aan de buitenkant misschien niet je eerste indruk is.

Dit hebben wij twee dagen later in Ganina Yama gemerkt. In Ganina Yama is men sinds 2001 een klooster gaan bouwen ter nagedachtenis aan de Romanovs. Deze familie, met Tsaar Nicholas II aan het hoofd, is in Yekaterinburg vermoord. Vervolgens heeft men op verscheidene manieren geprobeerd de stoffelijke overschotten te doen verdwijnen. Onder andere verzuren had niet het gewenste doel. Daarom had men het plan om de resten in een oude mijn bij Ganina Yama te begraven. De Romanovs zijn uiteindelijk in Sint Petersburg begraven, maar de plek in Ganina Yama wordt door de gelovigen gezien als de plek om de heilig verklaarde tsaar te vereren. Dat deze oude mijn midden in het bos ligt maakt het aangezicht alleen maar bijzonderder. Helaas kwamen wij om 17 uur met de bus aan, wat betekende dat we de gebouwen niet meer in konden. Na een ruim half uur hadden we het wel gezien, maar onze bus zou pas 2 uur later vertrekken. Ik had in het park een koppel gespot en vroeg aan Jorieke of ze misschien wilde gaan liften. Na wat overleggen besloten we het er maar op te wagen. Aangezien de dame een klein beetje Engels kon, hebben we haar ons probleem uitgelegd. Nadat een taxi bellen niet lukte, mochten we van haar nors kijkende (maar eigenlijk dus heel aardige) vriend instappen in hun mooie wagen. Onderweg hebben we met veel moeite een leuk gesprek gehouden, waarbij onze plannen met verbazing werden aangehoord. Ook bleek dat deze mensen helemaal niet naar het centrum hoefden, maar aan het noorden buiten de stad woonden. Ze gingen dus door de vrijdagmiddagspits een uur in de auto zitten, alleen om ons terug te brengen. Fantastisch! Verder kregen we nog een fijne reep chocola van ze, waarna wij uiteraard met een Beesie op de proppen kwamen. Al met al een super ervaring. Maar dit was natuurlijk wel een hele afweging om te maken: stap je bij vreemden in die je nauwelijks verstaat en waarvan je niet weet of ze je wel terug zullen brengen? Daarbij doe je wat Joriek en ik altijd samen doen, we maken de afweging met ons gezonde verstand en gaan op ons gevoel af!