Another day at the office; om 7uur gaat de wekker, tijd om op te staan. Zoals gewoonlijk staat Rolf als eerste op om de douche op te warmen, maar vooral zodat ik me nog even om kan rollen en kan snoozen. In de hal staat een collega op ons te wachten om samen te reizen naar het werk, carpoolen blijft toch altijd goedkoper en handiger. Vandaag een werkproject dat op langere reistijd ligt en waar we alle 3 nog nooit zijn geweest, dus veel overstappen en het juiste vervoer vinden. Zucht, waarom is het niet dichterbij en kan het niet zonder chaffeurs die je proberen op te lichten? ?! Na wat moeite en veel onderhandelen toch eindelijk aangekomen bij de locatie van de dag. Vandaag een klus die de hele dagzal duren; het beklimmen van de Chinese muur....

Na het verlaten van Mongolie, en tevens het einde van de Trans-Siberie Expres, kon er geen grotere verandering zijn dan China. Ondanks dat het buurlanden zijn en ze in de geschiedenis veel met elkaar te maken hebben gehad, is het echt een ommezwaai van 180graden. Mongolie dat zo wijds en mooi is qua natuur, en China dat zo dichtbevolkt en smoggie is als het maar kan. Zodra je het treinstation uitloopt, word je al omver gelopen en weet je door de drukte om je heen niet waar je moet kijken. Maar echt, wat is het weer fantastisch!

Het beginpunt voor ons is Beijing, een stad die sinds de Olympische Spelen in 2008 nog bij iedereen vers in het geheugen ligt. Beijing is een stad ter grote van het land Belgie, waar voor de Olympische spelen veel veranderd is. Dit is dan ook te merken bij het voortbewegen in de stad. Alles is naast het Chinees ook in het Engels waardoor het makkelijk is om je weg te vinden. Destijds was vaak in het nieuws dat ze enkele gewoonten probeerden te veranderen van de inwoners in Beijing, maar het spugen en roggelen hebben ze toch nog niet achterwege gelaten. Bij elke mogelijkheid hoor je ze weer om je heen het spuug en die éne fluim van een week eerder naar boven te halen. Niet heel fris, maar vreemd genoeg let je er op een gegeven moment niet meer op.

Marcus, iemand die we hebben leren kennen tijdens de tour in Mongolie, is samen met ons op zoek gegaan naar een hostel. Na een mooie gevonden te hebben, hebben we ons als echte toeristen gedragen. Je kan namelijk niet naar Beijing gaan zonder de Verboden Stad en het Olympisch stadium te bekijken. Ondanks de smog, wat het zicht zeer beperkte en de ademhaling liet stokken, was het leuk om deze dingen eens in het echt te zien.

's Avonds zijn we naar een park in de buurt van de Verboden Stad gegaan. Er was een te schattig meer met allemaal barretjes en restaurants eromheen. De Chinezen zelf komen hiernaar toe om hun eind-van-de-dag activiteiten uit te oefenen. Dit kan zowel normaal badmintonnen zijn, als voet-badmintonnen tot balroomdansen aan toe. De Chinezen genoten er allemaal met volle teugen van en ze konden met geen grotere glimlach dit allemaal uitvoeren. We hebben dan ook een tijd aan de kant gezeten om het te bekijken en mee te genieten, want het echte leven van de lokalen is voor ons het echte reizen. Toch kon ik niet lang het van de zijkant blijven aanschouwen. Een oud vrouwtje, dat tevens ongeveer 4 koppen kleiner dan ik was, vond dat ik maar mee moest doen. Oftewel al draaiend en stuntelend heb ik samen met haar midden in het park staan dansen, terwijl Rolf en Marcus samen met een hoop Chinezen de grootste lol hadden om dit nieuwe schouwspel.

Activiteiten maakt natuurlijk dorstig en hongerig, dus hebben we hierna een aantal biertjes gedronken om het in China zijn te vieren. Maar zoals verwacht zijn niet de Chinese biertjes het lekkerst, maar het Chinese eten. Geen tjaptjoi of babi bangang op de kaart, maar heerlijke Peking eend en andere verrassende gerechten. En nee zover we weten nog geen rare ingewanden of iets dergelijks gehad. Wat ons wel opviel is dat rijst hier echt een bijgerecht is, je eet je helemaal vol aan de andere gerechten die je met zijn allen deelt. Je kan er voor het idee nog een klein schaaltje rijst per persoon bij bestellen, maar nodig is dit niet. Ondanks al het lekkere en goedkope Chinese eten, konden we de midnight munchies na het drinken van een aantal biertjes niet weerstaan en zijn we toch maar een Mac ingedoken. Tja deze zijn tenminste 24uur per dag open...

Het meest indrukwekkende van ons bezoek van Beijing was toch de Chinese muur. Er zijn verschillende gedeelten waar je op kan, en wij zijn naar Jinshanling gegaan. Dit is een gedeelte dat niet helemaal plat wordt gelopen door de Chinezen, de grootste groep toeristen in China, en waar je voor enkele kilometers de muur kan beklimmen. Het is ook echt beklimmen, want na het goed gerestaureerde eerste deel, heb je voeten en handen nodig om omhoog of omlaag te gaan. Met de hele tocht was je een uurtje of 4 kwijt. Zeker een vermoeiende loop, maar o wat gaaf. Er zijn momenten dat er geen andere reizigers om je heen hebt, waardoor je je alleen waant op deze gigantische muur.

Tja als dit onze werkdagen moeten zijn, dan wil en hoef ik nooit weekend.

p.s. De censuur in China is natuurlijk weer vollop aanwezig op internet, tijdelijk oa geen facebook voor ons. Helaas voor Rolf werkt T-mobile niet alleen slecht in Nederland maar ook in het buitenland. Hij zal pas weer in Vietnam bereik kunnen hebben, Mijn telefoon werkt wel gewoon!