Als ik één ding zou moeten opnoemen wat Jorieke enmij tijdens onze reis is opgevallen, dan is het waarschijnlijk dat we tevreden of blij kunnen zijn om juist de kleinste dingen. Natuurlijk, het reizen alleen is fantastisch en we zien de mooiste gebouwen en natuur, maar bij kleine dingen besef je dat soms meer. Iets normaals als de was gedaan laten hebben is voor ons een heerlijk moment, omdat er dan meestal geen schone kleding meer te vinden was in de rugzakken. Probeer thuis alles uit je kledingkast maar eens te dragen voordat je gaat wassen, het zal een veel langer duren, maar het gevoel van niets schoons meer kunnen aandoen hebben we elke week, als we niet oppassen...

Een moment van tevredenheid hadden we ook toen we in Beijing treinkaarten geregeld hadden richting Xi'an. Helaas konden we drie dagen van te voren alleen nog maar zitplaatsen krijgen. De treinen in China zijn namelijk altijd druk. Er wordt gezegd dat op elk moment van de dag gemiddeld 10 miljoen Chinezen ergens in het land in de trein zitten. Voor de goedkopere slaapplekken schijn je minimaal een week van te voren op het station te moeten zijn. Onze zitplekken bleken wel van het luxe soort te zijn. Genoeg beenruimte en alle comfort. De trein zat uiteraard volledig vol, wat ons niet verbaasde gezien de enorme drukte op het station. Qua omvang en drukte aan wachtende mensen lijkt het station (Beijing-West) meer op een vliegveld dan het gemiddelde NS station. De treinreis naar Xi'an zou de hele nacht duren, wat uiteindelijk een zware nacht betekende (vooral voor Jorieke). Vergelijk het maar met een lange vlucht naar de andere kant van de wereld, je bent blij als je enigszins geslapen hebt.

In Xi'an hadden we vooraf een hostel geboekt wat uiteindelijk een fantastische plek bleek te zijn. Centraal gelegen, erg mooi en een privékamer voor 9 euro, wat wil je als reiziger nog meer? De dagen in Xi'an hebben we met name doorgebracht met verkennen van de verschillende delen binnen de stadsmuur. De stad is de oude hoofdstad van China en zeer rijk aan historie. Tegenwoordig staat het naast de grote islamitische wijk eigenlijk en de stadsmuur vooral bekend om een ding: het is de ideale uitvalsbasis voor een bezoek aan het terracottaleger. Hiervoor kun je dan ook overal een tour regelen. Het allermooiste was een mevrouw op het station die kaarten verkocht voor een bus naar het leger voor een euro of vijf. Prima deal zou je zeggen, het is namelijk nog bijna een uur rijden. De grap is alleen dat deze dame kaarten verkocht voor de openbare bus, die 25 meter verderop verkocht en per persoon 75 cent kost. Heerlijke handel! We hebben dus maar een kaartje bij de conductrice van de bus gekocht en zijn vertrekken richting het leger. Gezien het recente bezoek van een deel van het leger aan Nederland, zal ik jullie de verdere bijzonderheden van het leger besparen. Wat wel opvallend was, was het gehele complex waarin het leger uitgegraven en tentoongesteld is. Naast dat we bij de ingang allerlei stands met honden- en kattenhuiden zagen, zijn de kuilen waarin de verschillende delen van het leger staan best bijzonder. Je zou verwachten door een paar gangen moeten te lopen om uiteindelijk ergens het leger te zien, maar je loopt een hal binnen waarin een grote kuil zit. Op die manier kijk je van boven op het leger en heb je een goede indruk van haar omvang. Er is een drietal van dergelijke kuilen, waarbij de zogenoemde pit 1 het meest indrukwekkend is. Daarom hebben wij de omgekeerde volgorde aangehouden... Al met al een top attractie!

In Beijing hadden we al ontdekt dat vervoer vanaf Xi'an naar Shanghai een probleem zou worden. Een treinkaartje was niet meer te krijgen, buiten een harde stoel voor een 20 uur durende treinreis. Niet echt een optie. Contact met ons hostel in Xi'an leerde ons dat een bus ook mogelijk zou zijn. Deze slaapbus doet er ook 20 uur over en zou 40 euro per persoon kosten. Geen slechte deal, maar dit zou ons bezoek aan Xi'an erg kort maken. Uit interesse ben ik maar eens flink gaan zoeken naar luchtvaartmaatschappijen die deze route vliegen. Die zijn er genoeg, zowel Xi'an (4 miljoen mensen) als Shanghai (22+ miljoen?) hebben moderne luchthavens. Na lang speuren en vertalen met google translate, kwam ik op de website van Spring Airlines terecht. Dit bleek een Chinese low-cost airline te zijn. Aangezien we niet ten koste van alles goedkoop willen vliegen, heb ik toch maar even goed gekeken met wat voor vliegtuigen we de trip zouden maken. Dit leek allemaal in orde, en na overleg met Jorieke bleek de prijs per persoon opeens nog 25 dollar lager te zijn. Al met al gezamenlijk 120 euro voor de vlucht van 2 uur, iets fijner dan 20 uur met een bus waarin je niet rechtop kan zitten. Een tevredenheidsmomentje was weer geboren...

Aangekomen in Shanghai bleek ons hostel op 15 minuten van het westelijke vliegveld te liggen, wij landden natuurlijk in het oosten. Dit betekende 1,5 uur met de metro en na een heerlijk avondmaal (kreeft) doken we na twaalven ons bed in. Zondag 31 oktober was namelijk de laatste dag van de wereldtentoonstelling en dat mochten we natuurlijk niet laten schieten. Ook zouden we op het treinstation Kristian ontmoeten die in Shanghai aankwam om een aantal weken les te gaan geven. Na gezellig een bakje koffie te hebben gedronken zijn we op pad gegaan richting het expo-terrein. Aangekomen bij de expo bleek, zoals we al wisten, het niet meer mogelijk om kaarten te krijgen. Een aardige mevrouw had er gelukkig nog een paar voor ons over...

Zo hebben we in Shanghai onder de Groningse vlag kunnen staan (oke, alleen ik...) en een kroketje kunnen eten. Een beetje fout natuurlijk, maar voor ons nu echt wel even lekker! De Expo zelf was niet helemaal ons ding. Chinezen zijn er met name bezig om alle stempels in hun Expo-paspoort te krijgen, wat zorgt voor lange rijen. Voor Duitsland bijvoorbeeld stond men rustig 6 uur in de rij. We hebben een aantal paviljoens bezocht en rustig het terrein verkend. Oke, je ziet mooie dingen en het is best indrukwekkend (want heel groot), maar het blijft een veredelde vakantiebeurs. Leuk om een keer mee te maken, maar de volgende keer hoeft het van ons niet meer. Een keer moet je het wel zien, maar dat is genoeg.

De twee overige dagen in Shanghai hebben we de verschillende hoogtepunten van de stad bekeken. Hiervoor zijn we eerst maar gewisseld van hostel. Na het einde van de Expo daalden de prijzen aanzienlijk en konden we in het centrum voor een gunstige prijs een eigen kamer krijgen. Naast het ‘oude' deel van Shanghai, de Bund, is het meest indrukwekkend toch wel het nieuwe Pudong. Tot 1991 was hier eigenlijk niets, tot men besloot hier het centrum van de speciale handelszone Shanghai te laten verrijzen. In 1995 was de Oriental Pearl Tower klaar en nu staat er een volledige wijk aan hoge gebouwen. Het hoogtepunt is het recent geopende World Financial Center, met een hoogte van 494 meter en een uitkijkplatform op 474 meter. Op deze 100^e etage heeft men het mooie idee gehad dat het leuk zou zijn om onder je voeten naar beneden te kunnen kijken. Er zit dus een open stuk in het gebouw en je kan vanaf de glasplaat inderdaad naar beneden kijken. Een vrij aparte ervaring kan ik je vertellen... Uiteindelijk wel erg gaaf, wat een uitzicht!

Hiermee kwam een einde aan ons eerste bezoek aan China. Op 3 november zijn we vroeg in de ochtend met Delta naar Tokio gevlogen. De dag voor vertrek hebben we de was laten doen. Heerlijk.