Mijn hart klopt in mijn keel, of is het toch in mijn oren? Ja het zijn mijn oren. Pfff wat een druk zeg. Even slikken? Of nee misschien dat in mijn neus blazen een betere oplossing is. Jep dat was hem, nu gaat het goed. Ow oops daar ga ik weer, wat is het ook moeilijk om balans te houden zeg. Oké, rustig ademhalen; in en uit, in en uit. He, wat is dat? Dat heb ik nog nooit eerder gezien. Dit moet ik Rolf laten zien. Rolf? Rolf?! Waar is Rolf? Roepen lukt me niet, dus dan maar om me heen kijken. Achter me is hij niet, naast me dan? Rolf? Waar ben je? Ow gelukkig, hij zweeft gewoon boven me. Hé, wat een raar geluid, of wacht even dat is een boot. Maar waar komt het vandaan? Ow gewoon boven mijn hoofd natuurlijk. De onderwaterwereld is nog niet zo raar.

Na ons vakantie op Bali hadden we een korte tussenstop in Jakarta om Chinees Nieuwjaar te vieren. Voor mijn familie werd het met een feestelijk maal gevierd in het gigantische huis van tante Lilly. Na het eten was het tijd voor in mijn Indonesische familie het traditionele potje kaarten genaamd ‘zeilen' voor geld te spelen. Oma vond dat Rolf geïntroduceerd moest worden en zei dat ze het hem snel zou leren. Ondanks dat het in het begin meer op een potje stiften leek uit Jiskefet waarbij oma schuitig met Rolf zijn geld omging, had Rolf het op een gegeven moment door. Hij was gelukkig iets beter in uitleggen dan mijn oma, dus kon ik toen ook mee doen. Het eindresultaat was dat we gezellig een middag hebben zitten kaarten waarin we BIJNA miljonair waren geworden.

Na deze korte tussenstop was het snel weer tijd om Jakarta te verlaten. Het blijft toch een stad die extreem druk is met verkeer en veel vervuiling waar maar weinig te zien is. Het mooist van Indonesië blijft in onze ogen toch de natuur. Rolf en ik hebben al veel natuur boven water gezien, maar het was nu tijd om één van mijn grootste wensen uit mijn jeugd waar te maken. Het was tijd om de onderwaterwereld te ontdekken door erin te duiken. Een duikplek die in de top 10 staat van mooiste duikspots op aarde is het marinepark Bunaken in Noord Sulawesi. En laat nu net oom Harry (de Indonesische, die zelfs nog nooit van Sparta heeft gehoord) hier vlakbij wonen. Aangezien Rolf en ik beiden nog ons duikcertificaat moesten halen, werd Manado de plek waar we een tijdje hebben gezeten met oma.

Helaas was oom Harry voor het grootste gedeelte van de tijd dat we in Manado zaten op zakenreis in Bangkok, maar hij had ons goed verzorgd achter gelaten. We mochten niet alleen gebruik maken van zijn huis dat van alle gemakken voorzien was, maar hij had tevens zijn chauffeur en zijn kapitein de taak gegeven goed voor ons te zorgen tijdens zijn afwezigheid. Daarnaast had hij zakencontacten met een duikschool in deze omgeving, dus hadden wij gelijk een goed adres om te leren duiken. Het behalen van je PADI Openwater duurt normaal 4-5 dagen, maar aangezien oma graag meer van Noord Sulawesi wilde laten zien, hebben wij het in 2,5 dag gedaan. Dit is zeker mogelijk, maar het studeren maakte het vooral erg druk. In deze tijd hebben we iets van 250pagina's duiktheorie moeten leren die in verschillende toetsen getest werden.

Gelukkig is het behalen van je PADI vooral veel praktijk. Na de korte theorie bespreking op de eerste dag was het ook gelijk tijd voor het zwembad. We moesten nog eerst laten zien dat we wel konden zwemmen. Onder toeziend oog van oma moesten we 7 baantjes van 30 meter trekken. Dit oog is alleen niet zo accuraat meer, want toen de instructeur terug kwam en aan oma vroeg hoe ver we waren, antwoordde ze volmondig ‘twee!', ondanks we aan het terugzwemmen waren in baantje nummer acht. Gelukkig geloofde de instructeur het wel en was het tijd om echt te gaan duiken. Oké, het was nu nog in het ondiepe zwembad waar naast een verdwaalde pleister of twee niet echt iets interessants te zien was, maar 's middags stond al de eerste openwater duik in Bunaken gepland. Gelukkig ging alles goed, en mochten we die middag dan ook de echte onderwaterwereld gaan bekijken.

Tijdens deze eerste openwater duik ging het nog niet helemaal soepeltjes met balans houden onder water, waardoor we soms niet geheel op de plek bleven waar we wilde zijn. Rolf ervoer dit doordat hij een klein gevecht met het principe drijfvermogen aan het aangaan was en hierdoor steeds weer naar boven dreef. Ik was op de bodem een beetje aan het aanklooien om mijn balans te houden en vooral het koraal niet aan te raken met mijn flippers. Maar ondanks deze beginnerperikelen hebben we beiden onze ogen uitgekeken. Wat een mooie wereld! Er waren zoveel vissen, bekend en onbekend, met prachtige felle kleuren die tussen en om het prachtig koraal zwommen dat onze tijd onder water veel te snel voorbij ging. Gelukkig hadden we nog meerdere duiken gepland staan om het wat beter te bekijken. De 2^e dag duiken ging al stukken beter en op de 3^e dag hadden we 's ochtends twee openwater duiken waarin het net leek alsof we nooit anders gedaan hadden. Na deze duiken was het alleen nog tijd voor de test die we beiden met vlag en wimpel gehaald hebben, waardoor we nu trotse eigenaar zijn van ons Open water certificaat.

Dit moest gevierd worden door familie in Bitung op te zoeken. Mijn broertje noemt het huis van tante Dee dat hier staat wel eens gekscherend een 7 sterrenhotel, maar we kunnen nu beamen dat dit het ook zeker is. We hebben hier heerlijk twee nachten geslapen. Bitung ligt een uurtje van Manado vandaan, maar de onderwaterwereld is hier alweer totaal anders. Het is hier vooral het microspul dat wereldberoemd is, waaronder een zeepaardje ter grootte van je pink. Nu we ons diploma op zak hadden, moesten we dit natuurlijk wel gaan bekijken. In onze eerste officiële duik hebben we het zeepaardje gevonden, maar ook nog andere aparte vissen waaronder de kikkervis. Nee, deze lijkt niet op een kikkervisje uit Nederland. Waar het wel op lijkt? Moeilijk te zeggen, maar vreemd was het wel met zijn gele kleur en soort van pootjes waarmee hij zich vast hield tussen een stukje koraal.

Na de onderwaterwereld was het tijd om ook de ‘normale' natuur te bekijken. In Sumatra hebben we een van de grootste aapsoorten ter wereld bekeken, maar nu was het tijd voor de kleinste. In Bitung leeft de Tarsier, een aapsoort die rond de 15cm groot is en ogen die hier minimaal een derde van innemen (oké dit is misschien overdreven maar het lijkt wel zo.) De ogen zijn in ieder geval zo groot dat hij ze niet in zijn oogkassen kan bewegen, maar gelukkig heeft hij om rond te kijken een nek die nagenoeg rond kan draaien. Helaas was het door de regenval niet mogelijk om dit beestje in het wild te zien, maar we hebben ze wel in een dierentuinachtig iets van dichtbij kunnen bekijken. Uiteindelijk misschien maar beter, want ze zijn zeker klein. Ze waren tegelijk zo schattig met hun grote ogen, ronde oortjes en lieve pootjes dat ik zowaar zelfs Rolf bijna zo ver had dat ik het als huisdier mocht hebben. Maar helaas was hij toch weer de verstandige in dit verhaal en hebben we ze maar achtergelaten. Na het bekijken van de dieren zijn we samen met oom Onnie, tante Dee en oma de binnenlanden ingetrokken om de bergen te bekijken.

Na een ochtend op een boot het kanaal tussen Bitung en Lembeh bekeken te hebben, zijn we via een omweg om kokende modder (vulkanisch) te zien weer naar Manado gereden om nog 2 duiken te doen. Tja, het is best verslavend dat duiken. Tijdens de tweede duik, hadden we een onderwatercamera mee waardoor we onder andere de 5 (!!!) zeeschildpadden die we gezien hebben op de gevoelige plaat konden vastleggen. Wat zijn dit fantastische beesten zeg. Natuurlijk niet zo lief en mooi als Sammy onze huisschildpad in Nederland, maar het scheelt niet veel. Oom Harry was ondertussen terug van zakenreis en dit werd gevierd met wederom een feestmaal. Tja, Indo's houden nu eenmaal van eten. De hele tafel stond weer vol, met als hoogtepunt het speenvarken en de sashimi van tonijn die luttele uren ervoor pas gevangen was. Lekkerder kan echt niet.

Na Manado was het tijd om de familieroots op te zoeken in Makassar, Sulawesi. Mijn oma heeft hier mijn opa leren kennen en mijn vader is hier nog geboren. We hebben de gebouwen uit die tijd die betekenis hadden voor mijn oma opgezocht en bekeken waar mogelijk. Helaas was niet alles er meer, maar het geboortehuis van mijn vader stond er nog wel volledig. We sliepen weer bij familie (deze keer iets verdere familie) waarbij een zoon, Donny, ons een dag mee heeft genomen naar hun vakantiehuisje vlakbij Malino. Malino was in de koloniale tijd dé vakantieplaats voor de vele Nederlanders omdat het door de hoge ligging een stuk koeler is. Donny is zeer prettig gestoord en is door zijn 10jaar in Amerika gewoond te hebben tevens sterk verwesterd. Dit was goed te merken toen hij ons tijdens het jungleavontuur ( ‘gewoon laten vallen in de bosjes om een pad creëren en het kompas beetje in de gaten houden dan komt het goed') waarop hij ons meenam midden in de bosjes een locatie van Donny's Coffee opende. Oké, de bekers waren geen Starbucks formaat, maar de vers gezette koffie met koffiebonen uit de omgeving was heerlijk. Gelukkig was er ook een vestiging van Donny's Coffee aanwezig op het terras van het huisje, want met de lage temperatuur van 21 graden was een dekentje alleen niet genoeg.

Na dit mooie avontuur was het weer tijd om naar Jakarta te gaan. Onze maand die we in Indonesië zouden blijven zat er helaas weer op. We hebben een super tijd gehad en het erg gezellig gehad met familie. We hoefden ons met de Indonesische gastvrijheid in ieder geval nooit te vervelen of ons alleen te voelen. Het was erg vreemd om doei te zeggen tegen mijn oma, want we waren er helemaal aan gewend geraakt dat ze er vaak bij was. Ook bij momenten die ik niet achter mijn oma had gezocht, zoals een biertje drinken op het hotelterras tot in een Tok-Tok (in Nederland ook wel bekend als de Tuc-Tuc's) springen toen onze lift er nog niet was

Een les alleen wel die we geleerd hebben; volgende keer onze mobiele telefoons thuis laten. Ze vinden namelijk onze telefoons hier iets te leuk. Bij aankomst in Kuala Lumpur bleek namelijk dat na het inchecken in mijn tas ingebroken (noem je dat zo?) was en mijn telefoon en vervelender ons mooie leathermen zakmes gejat zijn. Dus nu hebben zowel Rolf als ik een telefoon ‘gedoneerd' aan Indonesië.

Ondanks dat is Indonesië een erg mooi land dat we zeker nog een keer zullen bezoeken later in ons leven, want we hebben er nog veel te weinig van gezien. Van zowel de boven- als onderwaterwereld.