Als iemand mij een paar maanden geleden had gevraagd om de Filipijnen in een paar woorden te omschrijven, zou het zijn geweest ‘onveilig' en ‘ergens in Azië'. Als je het mij nu zou vragen zou ik de woorden ‘Wauw!!' en ‘Bahala Na' gebruiken. Wauw!! omdat het gedeelte dat Rolf en ik bezocht hebben zo mooi is dat het nauwelijks te beschrijven valt en Bahala Na omdat dit de Filipijnse term is die hun houding omschrijft en waar je dan ook vaak tegen aan loopt. Maar hier later meer over.

Na ons ‘tussenweekje' in Nederland zijn we via Hong Kong naar de Filipijnen gevlogen. De vluchten sloten niet naadloos aan, maar dit gaf ons de kans om Hong Kong nog voor 1 avond en nacht in te gaan. We hebben niet veel kunnen zien, maar hebben de sfeer van Hong Kong goed kunnen proeven; overal lichtjes en weer Chinese drukte maar met niet Chinese netheid. Iets dat ons opviel is dat er in de winkels en op straat weinig Engels werd gesproken. Aangezien het luttele jaren geleden nog een Engelse kolonie was, hadden we verwacht dat Engels toch meer aanwezig zou zijn, maar blijkbaar heeft de paar jaar China de Engelse taal weer van de straat doen verdwijnen. We hebben heerlijk een traditioneel Hong Kong's dim sum (voor degene die het niet kennen, kort door de bocht omschreven zijn het gestoomde tapashapjes) maaltje gegeten. Echter was het door ons ontraditionele avonduur nog lastig om het te vinden. Hier eten ze het namelijk vooral als ontbijt en als lunch, maar het is ons na een beetje zoeken wel gelukt. Als toetje hebben we de skyline by night bekeken en hierna was het tijd om ons bedje op te zoeken aangezien we weer vroeg doorvlogen naar de echte bestemming van dit deel van onze reis; de Filipijnen.

Van te voren zat de Filipijnen niet in onze planning van onze reis, maar nade vele mooie verhalen en foto's van andere reizigers konden we het toch niet laten. De originele planning was om 3 weken te blijven, de periode die je visumvrij en dus kostenvrij kan blijven, maar door de herschikking van plannen zijn het 8 daagjes geworden. Deze 8 dagen hebben we doorgebracht op Palawan, een langwerpig eiland aan de oostkant van de Filipijnen. Via een overstap op Manilla kwamen we aan in Puerto Princesa, de hoofdstad van dit eiland. Bij aankomst vielen de tricycles gelijk op, het plaatselijke vervoersmiddel met de motor. Het blijft leuk om te zijn hoe elk Aziatisch land waar we tot op heden zijn geweest weer een andere versie hebben van dit vervoersmiddel, maar die uit de Filipijnen zijn in mijn ogen het mooist. We hebben ons dan ook maar door zo'n tricycle naar een gekozen guesthouse laten brengen waar voor ons wederom een leuke verrassing was. We hadden een televisie op de kamer en laat de Filipijnen nu net een basketbalgek-land zijn. De favoriete sport in dit land is hanengevechten, maar daarna komt al snel basketbal. Dit heeft als gevolg dat er sowieso NBA-tv is, met 24uur basketbal, en dat daarnaast vaak op meerdere zenders tegelijk een wedstrijd uitgezonden wordt. Voor ons dus een leuke manier om even bij te komen, maar al snel vielen de oogjes dicht. Door al het tijdverschil was onze interne klok best een beetje in de war, dus dachten we dit op te lossen door lekker op tijd (8uur) in bed te duiken.

Toen we alleen om 5uur 's ochtends wakker werden, bleek het niet zo'n beste oplossing geweest te zijn. Dus vooruit nog even de oogjes dicht.... Helaas had als gevolg dat we daarna pas om half 1 ‘s middags wakker werden. Na 16,5uur slapen was het dan toch maar eens tijd om de hoofdplaats te bekijken. Maar tja wat is een hoofdplaats? Hier houdt het in dat het de enige plek is op dit eiland waar we konden pinnen en waar de enige mall is, die meer op een groot uitgevallen supermarkt lijkt. Na even rondgelopen te hebben, vonden we het al weer tijd op bij te komen op een van de vele stranden die rondom de stad liggen (blijft toch handig zo'n eiland).

De volgende dag besloten we maar snel door te reizen met de bus richting El Nido. Toen we vroegen naar het tijdstip van vertrek van de bus kwam de plaatselijke houding Bahala Na al snel naar voren. Bahala Na houdt in dat ‘wat komt, dat komt'. En dat bleek met de bus ook zo. Tja, hij kon om 5uur ‘s ochtends gaan, maar ook om 8uur 's. Dus wij zijn maar vroeg naar het busstation met een Bahala Na-houding. Wij hadden zowaar geluk, want toen we om 6uur aankwamen, ging de bus binnen een half uur weg. Een groep Australiërs had helaas minder geluk en zat al vanaf half 5 in de bus te wachten tot hij weg ging. Hetgeen dat wel erg leuk is in de Filipijnen, is dat alles met de grootste glimlach gebeurd, alles komt echt zoals het komt, dus waarom druk maken en moeilijk doen? Je moet gewoon genieten van het leven en dan komt het sowieso wel goed. Wat dus als gevolg heeft dat iedereen gigantisch aardig en vriendelijk is. Gelukkig ook maar, want tijdens het ritje werd de bus voller en voller, dus konden we de glimlachen ook goed van dichtbij bekijken terwijl we met zijn allen op een kluitje zaten. In Aziatische landen lijkt men ongebruikte ruimte toch zonde te vinden tijdens zo'n lange rit maakt en de bus was letterlijk weer van bodem tot dak bepakt en beladen.

Tijdens het busritje hebben we al kunnen genieten van het mooie landschap van het eiland. Iets dat ik grappig vond om te zien, was dat ongeveer elk huis een huisvarken heeft. De vorige landen waar we zijn geweest waren vooral Islamitische landen en dus geen varkensvlees. Aangezien de mensen hier vooral Katholiek zijn, genieten ze hier wel weer volop van varkensvlees. De Filipijnen zijn het enige land in Azië dat voornamelijk Katholiek is. Dit komt doordat het langdurig een Spaanse kolonie is geweest en zij het katholieke geloof naar dit land hebben gebracht. Na de Spaanse bezetting, werd het een Amerikaanse kolonie en bleef het christelijke geloof het belangrijkste geloof. Doordat het katholieke geloof zo sterk tegen anticonceptie is, is een van de redenen waarom de populatie te sterk blijft groeien voor wat goed voor het land is. Begin 20^ste eeuw woonden er ongeveer 7 miljoen mensen in de Filipijnen, in 2007 waren het er al 88,6 miljoen en het aantal blijft gestaag groeien. Aangezien werkgelegenheid niet toeneemt, zorgt dit voor grote financiële problemen. Persoonlijk hebben we ook gemerkt dat veel en snel kinderen krijgen hier de norm is. In andere landen wordt ons vaak gevraagd of we getrouwd zijn. Om problemen of scheve gezichten te voorkomen zeggen we hier dan ook vaak ja op. Een nep huwelijk is ook zo weer nep-ontbonden. Echter wordt er hier steeds gevraagd of we kinderen hebben, en tja om nou kinderen te verzinnen en ze na de Filipijnen fictief te vermoorden gaat me iets te ver. Dus als we nee zeggen, vinden ze echt vreemd dat ik als 25 jarige vrouw nog geen kinderen heb.

Eenmaal aangekomen bij de grootste toeristentrekpleister van Palawan, El Nido, bleek al weer snel dat de Filipijnen nog sterk in opkomst zijn wat betreft toeristen. Bij El Nido gaat het om de eilandengroep die voor de kust hier ligt, en de plaats is de plek om er te komen. Dan denk je dus dat je met horden toeristen op een klein strandje zit te wachten tot je met je boottochtje kan beginnen. Wat voor ons sterk meehielp aan de grote Wauw!!-factor van dit land is dat dit dus verre van het geval was. Er waren misschien hooguit 200 andere toeristen in dit grote gebied en het plaatsje was erg schattig. Het is zelfs het geval dat er alleen maar elektriciteit is van 5uur 's middags tot 6 uur 's ochtends en het komt vaak genoeg voor dat er helemaal geen stroom is. We hebben dan ook een avond gezellig bij kaars- en volle maanlicht gegeten toen de stroom het niet deed. We hebben niet in El Nido geslapen, maar in een klein plaatje er buiten aangezien we de goede tip hadden gekregen dat je bij de guesthouses en resorts hier de mooiste zonsondergang ziet. We hebben hier dan ook 4 avonden op rij met volle teugen van genoten vanaf ons hangmatje dat op het strand hing dat bij onze slaapplek hoorde.

We hebben in de eilandengroep die voor El Nido ligt een dag gedoken en een eilandentrip gedaan om te genieten van de bijzondere Karstgebergten, de azuurblauwe zee en de extreem mooie witte stranden waar bijna niemand anders is. Vaak alleen de andere mensen uit ons groepje en nou dat waren er wel 5. Elke keer weer als we weer naar een nieuw gedeelte gingen met de boot, was de Wauw!!-factor er weer en zaten we met ongeloof van het mooie stukje natuur te genieten zonder dat we om de toeristen heen hoefden te kijken. Het snorkelen en duiken was niet het mooist, aangezien veel koraal dood is door dynamietvissen en soms slechte zichtbaarheid, maar des ondanks was het fantastisch mooi op deze eilanden en de stranden. Het is echt een paradijs op aarde.

Na een paar dagen El Nido was het weer tijd om door te trekken richting Coron in het uiterste noorden van Palawan, aangezien we hier vandaan vlogen naar Manilla. Het was de planning om met de boot te gaan die elke dag zouden gaan. Maar tja daar komt dat Bahala Na weer. De laatste paar dagen waren geen boten vertrokken aangezien de kustwacht het verboden had door te ruige zee. Aangezien er afgelopen januari nog 2 boten gezonken waren, hield iedereen zich hier maar aan. Dus hebben we voor de grotere, goedkopere en in onze ogen ook leukere optie gekozen om mee te varen met het cargo schip dat die kant op ging. Die zou maandagnacht om 00.00uur vertrekken, waarschijnlijk met wat vertraging. Dat de boot uiteindelijk pas om 18.00uur de volgende dag vertrok, hadden ze niet verteld want tja Bahala Na. Het boottochtje was wel echt briljant, het cargoschip was volledig van hout, maar wel groot genoeg dat het veilig en stevig aanvoelde. Toen we aan boord kwamen zagen we de eerste hanen al in het open raam kozijn zitten, want het is natuurlijk heel logisch om loslopende hanen te hebben op een boot. Nog groter was de verrassing toen bleek dat er ook varkens achter twee houten hekjes zaten, en aangezien die niet te stevig waren ontsnapte er natuurlijk ook nog eens één 's nachts.

Na 8uurtjes op de boot, kwamen we midden in de nacht aan in Coron. We hebben nog bij een paar guesthouses gekeken en aangeklopt, maar of ze waren vol of niemand deed open. Aangezien het ondertussen al 3uur 's nachts was, hebben we toen maar besloten om die paar uurtjes op het marktplein op een bankje te slapen, want tja Bahala Na, toch? Om 6uur kwam het plaatsje al weer volledig tot leven en kwam een meneer met de grootste lach op zijn gezicht een kamer aanbieden in zijn guesthouse en een kopje koffie. Hierna hadden we weer genoeg energie om de omgeving hier te bekijken. Ook bij Coron gaat het vooral om de zee en stranden, maar misschien nog wel meer om de wrakken van Japanse boten uit WOII waar veel (nou ja weer een stuk of 100 max.) mensen voor komen om naar toe te duiken. Wij hadden helaas nog maar 1 dag in Coron tot we door vlogen, dus hebben we besloten om een boottochtje te doen. Aangezien we een wat korte nacht hadden gehad, gingen we voor de luxe van de priveboot. 's Ochtends stond er ook een meneer bij ons aan het bankje die een boot aanbood (best handig op een bank slapen, soort van roomservice in de diensten waar je anders naar moet zoeken). Door de priveboot konden we onze eigen route bepalen en gaan en staan waar we wilden. En zelfs op een budget konden we het lijden om een priveboot met kapitein te huren voor een dag, want na een beetje onderhandelen waren we nog geen eens 20euro kwijt.

Bij Coron zijn ook veel kastgebergten en de mooie azuurblauwe zee. Iets dat heel anders was vergeleken met El Nido was dat de zichtbaarheid erg goed was. Het snorkelen was hier echt Wauw!!!! We zijn naar verschillende eilanden geweest en naar verschillende fantastisch mooie snorkelplekken met heel veel vissen, kreeften en zelfs zeepaardjes. Op een plek konden we naar een Japans wrak toe snorkelen, want het hoogste punt was ongeveer 5 meter diep. Niet dat het per se hoefde want je kon hem ook al vanaf de boot zien. Het wrak zat ondertussen al volledig onder koraal, maar het was nog goed te herkennen. We hebben deze hele dag weer genoten van de zon, de zee, de heerlijke zoete Filipijnse mango's die je met de hand kan pellen en zo kan eten, maar vooral de rust en het alleen op de wereld gevoel. We waren vaak op plekken weer de enige mensen en dat maakt het toch net dat beetje extra bijzonder.

We hebben echt genoten van ons weekje op de Filipijnen en vinden het een bijzondere plek op onze aardbol. Het is een plek die steeds meer en meer ontdekt wordt door toeristen, maar op het moment is het nog aardig rustig. Hierdoor hebben we extra kunnen genieten van de bijzondere natuur en ook van de vriendelijke mensen uit dit land zelf, want echt ik heb nog nooit zoveel glimlachen tegelijkertijd gezien op de gezichten van iedereen om je heen. De Filipijnen zijn wel erg groot, als je bedenkt dat we maar een aantal van de 7107 eilanden hebben gezien. Dus ik moet toegeven dat ik niet eerlijk kan zeggen dat dit gevoel voor het hele land geldt. Maar één ding is zeker; ik wil dit heel graag ooit nog een keer uitzoeken om het land nog beter te kunnen omschrijven. Want nu blijven mijn 3 woorden voor dit land Bahala Na en Wauw!!!