'Het is tijd om in Nederland eens echt mijn motorrijbewijs te gaan halen,' denk ik als ik, met Jorieke achterop, me relatief ontspannen een weg baan door het verkeer van Saigon. Want ja, we zijn in Vietnam en dat betekent motoren, motoren en nog meer motoren. Saigon (of Ho Chi Minh City, zoals het nu officieel heet) heeft zo'n 9 miljoen inwoners en 4,5 miljoen daarvan heeft een motor. Nog belangrijker: 4,5 miljoen motoren betekent 4,5 miljoen claxons. En zo te horen werken die allemaal prima!

25 maart zijn we net na middernacht geland op het vliegveld van Saigon. Na de nodige visum perikelen waren we rond 2 uur in ons hostel in het centrum van de stad. De prijzen liggen in Saigon (voor Vietnam) relatief hoog, maar de luxe die we kregen voor onze 18 dollar was wel weer een keer heerlijk. Airco, TV, warme douche, lekker bed, we hebben het zo slecht nog niet. Omdat je Vietnam automatisch aan de oorlog met de VS verbindt, zijn we de volgende dag naar het oorlogsmuseum getrokken. Dat het toerisme hier van een heel andere orde is dan in de Filipijnen werd al snel duidelijk. Tourbussen vol met toeristen trekken door de stad om de hoogtepunten te zien. Daarbij hoef je niet alleen aan backpackers te denken, maar aan allerlei soorten toeristen van alle leeftijden. Ondanks dat we het de afgelopen maanden zo lekker hebben gevonden om niet in het massatoerisme terecht te komen, is ook dit best prima. Met een beetje moeite kom je ook makkelijk uit de toeristische drukte en proef je de echte sfeer van de stad. Na het oorlogsmuseum waarin, logischerwijs, de Vietnamese kant van het verhaal wordt verteld, zijn we 's avonds op goed geluk met een stadbus verder de stad ingetrokken. Het was een heerlijke avond, we trokken langs marktjes, lokale eet- en drinkplekken en kwamen uiteindelijk moe maar voldaan lopend weer terug.

Een dag later hebben we een tour genomen naar de tunnels van de Vietcong. Voordat we daar aankwamen hebben we een tempel bezocht van het Caidoisme. Dit bijzondere geloof is eigenlijk een mix van een andere geloven als het Christendom, het Boeddhisme, Confusianisme, Hindoeïsme, Taoïsme (daoïsme) en de Islam. Dit zorgt ervoor dat de tempel er erg bijzonder uitziet. Links lijkt het op een kerk, in het midden op een moskee en rechts op een pagode. Na een stuk van de dienst te hebben gezien vertrokken we richting de tunnels. De tunnels bij Cu Chi zijn de drukst bezochte tunnels van de Vietcong. Oorspronkelijk was het netwerk van tunnels zo'n 300 kilometer lang. Het besloeg drie diepteniveaus en liep zelfs onder de Amerikaanse basis door. Momenteel kun je de tunnels bezoeken en een stukje door de tunnels kruipen. Omdat wij als westerlingen niet het formaat van een Vietcongstrijder hebben, zijn de tunnels 20 procent groter gemaakt. Wel kun je op een aantal plekken de originele ingang zien. Mijn voeten zijn groter dan het luik waar de Vietcongstrijders naar binnen gingen... Al kruipend door een stukje van de tunnels ging iedereen er bij de eerste uitgang weer uit. Ondanks dat ik het iets langer vol hield, was Jorieke de enige die de volle 120 meter volbracht. Dit kwam haar bij bovenkomst op een enthousiast applaus van de groep te staan. De tunnels zijn nog steeds erg klein en je moet er half kruipend doorheen. Erg indrukwekkend om vervolgens te realiseren dat men echt lang onder de grond bleef en grote afstanden aflegde.

Na 4 nachten in Saigon hebben we een motor gehuurd om de Mekong Delta te bezoeken. Dit gebied is een netwerk van kanalen en riviertjes waarna de Mekongrivier uiteindelijk na 4909 kilometer uitmondt in de Zuid-Chinese Zee. Het gebied is uitermate geschikt voor het verbouwen van rijst en dus vind je overal rijstvelden. We hadden voor onze tocht niet echt een plan gemaakt. We wilden de eerste dag in Ben Tre aankomen. Toen we uiteindelijk na een uur Saigon uitwaren lukte dit vrij makkelijk. Je kan in Vietnam op de motor niet erg snel lange afstanden afleggen. Naast de drukte komt dit met name ook door de maximum snelheid van 50 kilometer per uur voor motoren. Dit lijkt langzaam, maar vanwege het ontbreken van ‘normale' verkeersregels is het snel genoeg. Aangezien een helm in Vietnam minder dan een euro kost en eigenlijk alleen helpt tegen een zonnesteek, vonden we het ook wel prima zo. Aangekomen bij Ben Tre raakten we op de motor in gesprek met een meneer die ons een guesthouse aan het water kon laten zien. Daar aangekomen bleek het een leuke plek aan een zijtak van de Mekong te zijn en was een slaapplek (4 euro voor een eigen kamer met douche en heet water) snel gevonden. Die avond hebben we een bij een lokaal restaurantje een hapje gegeten en kwamen we uiteindelijk op een soort schoolplein terecht waar een karatetraining aan de gang was. Onder het genot van een heerlijke lokale ijskoffie (hieraan zijn we aardig verslaafd geraakt..) sloten we zo onze eerste avond in de delta af.

Tijdens onze trip door de delta was het eigenlijk het leukst om maar gewoon een weg in te slaan zonder te weten waar die uit zou komen. Ondanks dat we een kaart hadden gekocht kwamen we er al snel achter dat die niet altijd even goed werkt. Door de kleine weggetjes in te slaan zagen we allerlei kleine dorpjes en riviertjes. Af en toe moet je de rivier met een veerpontje oversteken om vervolgens je weg te kunnen vervolgen. In een van de dorpjes heb ik mij laten knippen en scheren. Naast dat het erg leuk is om zomaar een kappertje in de middle of nowhere binnen te lopen, is het ook super goedkoop. Voor 50 cent zag ik er weer netjes uit en konden we onze weg vervolgen. Onderweg aten we heerlijk en genoten we volop van de trip. Na 3 dagen kwamen we aan in Can Tho, de grootste stad in de delta. Van hier hebben we een boottocht gemaakt langs de lokale marktjes op het water. Naast dat je met name fruit kan kopen, zie je ook boten met kleding en vlees. Omdat de markten om 5 uur 's ochtends beginnen moet je er vroeg bij zijn, maar het was zeker leuk om te zien. In Can Tho heeft Jorieke zich laten masseren door een (zo goed als) blinde mevrouw die werkt in een salon waar ze proberen werk te verschaffen voor blinde mensen. Onze ervaring is dat mensen met een beperking het in Azië zwaar hebben en daarom is het een mooi initiatief. Alhoewel Jorieke eigenlijk geen excuus nodig heeft om een massage te nemen... Ondertussen had ik me vermaakt door op het lokale pleintje na 2 maanden weer eens lekker een potje te basketballen, wat me een dag later op spierpijn en enorme blaren kwam te staan. Maar dat was het waard, sport blijft een erg makkelijke manier om met lokale bevolking in contact te komen.

Na 4 dagen Mekong Delta stond de terugtocht naar Saigon op het programma. 180 kilometer op de motor zorgde voor een tocht van 4,5 uur. Wat hebben we van deze trip genoten. Nu maar eens in Nederland het (daar) benodigde rijbewijs halen...