Om gelijk maar bij Jorieke aan te sluiten, ook mijn verhaaltje duurde dit keer even. Dat je hier in Laos soms geen stroom en laat staan internet hebt, helpt daarbij niet echt mee. Maar goed, ondertussen hebben we het wereldwijde web weer gevonden en kan ik jullie bijpraten over het laatste stuk van onze reis door Vietnam.

Vanuit Hue hebben we de nachttrein naar Hanoi genomen. Het blijft de meest ideale manier van reizen: je stapt om 19 uur in, kijkt een filmpje, slaapt en komt uitgerust rond 11 uur aan. Geen hotelkosten, geen lange busdag, prima. Hanoi bleek een heel andere stad dan Saigon. Ondanks dat Hanoi de hoofdstad is, heeft Saigon vier keer meer inwoners. Uiteraard is Hanoi nog steeds een grote stad met vooral veel motoren, maar het heeft een oude wijk die erg veel sfeer uitstraalt. Vooral 's avonds is het erg mooi met alle kleine huizen, winkels en bomen. Daarnaast heeft Hanoi een vrachtlading aan tempels, maar na meer dan een halfjaar op reis te zijn merk je dat je interesse in tempels een beetje verloren gaat. Natuurlijk is het nog mooi om te zien, maar wat onderscheidt de ene van de andere? Het hoort er een beetje bij, collega reizigers hoor je er ook veel over. Voor ons bestond het bezoek aan Hanoi met name uit lekker rondlopen, hier en daar wat eten en verder niet teveel. Een van de meest bijzondere activiteiten was nog dat we op een avond naar de film Rio gingen. Naast dat de film erg grappig is, was met name de reactie van de mensen om ons heen fantastisch. Bij elk grapje lagen ze dubbel zoals je dat alleen kinderen hoort doen. In zo'n zaal kun je ook niet anders dan zelf hard lachen, echt geweldig.

We zijn natuurlijk in Hanoi naar het mausoleum van de grote Vietnamese leider Ho Chi Minh geweest. Vergeleken met het mausoleum van Lenin was dit een veel grootser opgezet geheel. Hele families stonden met ons in de rij en het is dan ook echt een kwestie van eer bewijzen aan de vroegere leider. Het mausoleum zelf is een stuk lichter en daarmee wat minder luguber dan dat van Lenin. Toch blijft het raar om uiteindelijk daar iemand (of iets) te zien liggen. De vergelijking met Madam Tussaud krijg je niet uit je hoofd...

Na een paar dagen Hanoi zijn we met een nachttrein verder naar het noorden getrokken. Vanaf Lau Cai kun je verder trekken naar Sapa. Dat laatste is een van de toeristische hoogtepunten van Vietnam. Omdat wij ietwat sceptisch waren door verhalen over de hoeveelheid toeristen, zijn we vanaf Lau Cai de tegengestelde richting opgetrokken naar Bac Ha. De omgeving is vergelijkbaar, maar echt veel toeristen vind je er (nog) niet. De toeristen die naar Bac Ha komen doen dat vooral vanwege de markt op zondag. Deze markt begint vroeg, wat voor ons geen probleem was aangezien we met het busje om 6.30 al in Bac Ha waren, en duurt tot een uur of twee. In de morgen is de markt het leukst, omdat je vanuit de omliggende bergen allerlei stammen naar Bac Ha ziet trekken. Naast dat men dingen verkoopt aan toeristen en lokale Vietnamezen zijn de in klederdracht gehulde dames lekker zelf aan het shoppen. Fel gekleurde tasjes, kleden, maar ook vlees en groenten worden in grote manden vervolgens op de rug weer lopend naar huis gebracht. Dit lopen betekent trouwens in veel gevallen tochten van meer dan 4 uur, want men komt van ver wekelijks op deze markt af. Uiteraard hebben wij volop genoten van dit alles. Eerst zijn we eens rustig gaan ontbijten bij een lokaal standje en vervolgens hebben we de hele markt gezien. En je ziet echt van alles: vlees, groente, ploegen, levende buffels, paarden, honden, noem het maar op.

Na een paar uur op deze markt zijn we met een motor de bergen ingetrokken richting de grens met China. Onderweg kom je allerlei kleine dorpjes tegen en verbaasde mensen. Blanken op een motor is daar blijkbaar nog niet zo ingeburgerd. Het landschap is geweldig, rijstvelden en andere terrasbebouwing zo ver als je kan kijken. Jorieke en ik wilden daarom graag een mooie wandeltocht maken. Dit bleek snel geregeld en dus gingen we de volgende dag op pad met twee franse meiden en een gids. We trokken van berg naar berg en kwamen langs de meest fantastische uitzichtpunten. Daarbij waren we de enige toeristen in de omgeving en kwamen we dus ook allerlei lokale mensen tegen die ons vriendelijk maar verbaasd begroetten. Het werd vooral grappig toen Jorieke ballonnen ging uitdelen aan kinderen. Want ja, wat doe je met een ballon als je er nog nooit één hebt vastgehouden? Het antwoord blijkt neerleggen en laten wegwaaien te zijn. Briljant.

Na een lange dag wandelen sliepen we bij mensen thuis die behoren tot de Tai stam. Zij hebben geen klederdracht aan, maar behoren wel degelijk tot de minderheden. Nadat we met de kinderen in het dorpje hadden gespeeld werd ons een heerlijke maaltijd voorgezet. De traditie is dat de man des huizes aanschuift bij de gasten, ondanks dat de familie zelf al gegeten had. Hij schuift met name aan om shotjes sterke drank met de gasten te drinken. Beleefd als we zijn konden we dit natuurlijk niet afslaan. Het hele ritueel was een bijzondere ervaring en ook erg gezellig. Moe maar voldaan zochten we al vroeg ons plekje op zolder op, waar iedereen met een deken op de grond sliep. Dankzij Japan en Zuid-Korea is dit voor ons geen enkel probleem meer!

De volgende dag zijn we verder gaan wandelen en na een pittige tocht van een uur of drie kwamen we bij een lokaal marktje aan. Vandaar was het nog een kilometer naar de rivier waar we op een bootje zouden stappen. Deze boottocht bracht ons met fantastische uitzichten erg comfortabel naar de lunchplek. Grappig hoe het tochtje na al dat wandelen extra verdiend aanvoelde. Na het eten kwamen we via twee busritten aan in Sapa, vanwaar we naar de grens met Laos wilden trekken.

Na een nacht Sapa vertrokken we dus weer vroeg met een busje naar Dien Bien Phu, wat zo'n 35 kilometer van de grens met Laos ligt. De rit was slechts 150 kilometer, maar toch hebben we er negen uur over kunnen doen. Bergen en een langzaam busje helpen dan niet mee... Nog veel fijner was het dat we met 18 mensen (waaronder een zestal lange noren en nog een aantal andere westerlingen) in een busje zaten waar je in Nederland acht mensen mee zou vervoeren. Uiteraard mocht het kleinste Vietnamese vrouwtje voorin zitten. Al met al een zware tocht, die alleen nog maar zwaarder zou worden. Zo'n halfuur voordat we in Dien Bien Phu zouden aankomen bedacht ik me dat we onze paspoorten niet hadden teruggekregen van de receptie in het hotel. Omdat we die ochtend laat van een ontbijtje terugkwamen was het allemaal gehaast gegaan en hadden we er blijkbaar zelf ook niet aangedacht. Zonder paspoorten zouden we de grens natuurlijk niet overkomen, maar ons visum zou wel na drie dagen verlopen. En nog een keer het ritje naar Sapa en terug maken zagen we ook niet echt zitten. Bellen leek de enige optie. Nou sprak men in het hotel wel een beetje Engels, maar over de telefoon is dat toch anders. Hoe duidelijk je ook praat, je ziet niet of de ander je nou wel of niet begrijpt. En yes is makkelijk gezegd. Na 45 minuten dacht ik dat ik eindelijk had duidelijk gemaakt dat men de paspoorten met de bus van de volgende dag mee moest geven, zodat wij bij het busstation onze paspoorten konden ophalen. Zeker was ik niet, en dus volgden er nog een aantal, vruchteloze, telefoontjes naar andere contacten in Sapa.

Vol spanning zaten we de volgende dag dan ook te wachten op de paspoorten. Nadat Jorieke even richting de wc ging kwam er een busje voorrijden bij het hotel. En jawel, ik zie iemand uitstappen met de paspoorten. Uiteraard wilde ik wel een fooi geven, maar de beste jongen wilde de paspoorten niet afstaan als ik geen 5 dollar zou betalen. In Vietnam is dit erg veel geld en het bedrag sloeg dus nergens op. Al snel belandden we in een woordenwisseling, waarbij ik de jongen op den duur fysiek tegen moest houden omdat hij weg wilde lopen. Juist op dat moment komt Jorieke van achter de jongen terug van de wc. Ze bedenkt zich niet en graait de paspoorten van achteren uit zijn handen. In basketballtermen was het een sterk double team en de blik op het gezicht van de jongen was geweldig. Hij probeert twee blanken een pooit uit te draaien en wordt vervolgens zelf aangepakt. Vertwijfeling bij hem, maar de Vietnamezen om ons heen begonnen volop te lachen. Toch heb ik hem nog maar een fooitje gegeven, waarna hij snel wegrende richting z'n busje. Klus geklaard, wij konden het land uit!

Een dag later zaten we dan ook om 5 uur 's ochtends weer in de bus, op weg naar de grens. Het tochtje van 100 kilometer duurde slechts acht uur, maar ja, alles went toch?