In de herfst ga je niet drie weken kamperen in Engeland. Niet omdat je dan misschien geen vrij kan krijgen, maar met name omdat je weet dat het nat gaat zijn, erg nat. Zo slaan veel mensen het binnenland van Spanje in de zomer over, te warm. Maar wanneer ga je waar wel en niet heen in Azie? Jorieke en ik hebben er van te voren een beetje naar gekeken, maar kwamen er al snel achter dat we niet veel te plannen hadden, omdat de reis zo lang duurt. We wisten simpelweg niet waar we wanneer zouden zijn en dus hebben we het maar gewoon open gelaten. Eenmaal in Maleisie kozen we er voor om niet naar de oostelijke eilanden te gaan, omdat het simpelweg niet mogelijk is om daar ergens te slapen in december. Niet vanwege kerstdrukte, maar omdat er zoveel regen valt dat alles onder stroomt.

Verrassend genoeg ontliepen we sindsdien overal het regenseizoen, maar sinds begin mei hebben we dan eindelijk echt ervaring opgedaan met dit fenomeen. Allereerst is regenseizoen en droogseizoen op de meeste plekken niet zo zwart-wit als je misschien zou denken. Zuidoost Azie ligt in de tropen en dus valt er bijna altijd wel eens een bui. Waar die buien in het droogseizoen niet zo vaak voorkomen, zijn ze nu dagelijks en soms twee keer per dag. Maar het zijn nog steeds buien. Meestal regent het een uur of misschien twee flink, maar daarna heb je weer droog en vooral lekker warm weer. In Vientiane hadden we een gevoelstemperatuur van 47 graden. Ja, Celsius.

Ook Laos heeft momenteel last van de moessonbuien. Deze buien gaan vaak gepaard met onweer en dat hebben we geweten. In de reisgids hadden we gezien dat je in Vientiane bij een tempel middenin een bos goede traditionele Laos massages kon krijgen. Aangezien Jorieke niet vaak genoeg gemasseerd kan worden, hadden we ons fietsje gepakt en kwamen we tegen het eind van de middag aan bij de tempel. Dat de lucht al behoorlijk betrokken was hadden we misschien iets serieuzer moeten nemen, want een half uur later begon het flink te regenen en te onweren. Niemand hier in Laos trekt zich daar normaal gesproken iets van aan en ook al zaten we middenin een bos in een soort veredeld hutje op palen, wat kan je gebeuren? Toen die houding veranderde wist je dat het mis was. Eerst viel de stroom uit en vervolgens zaten we middenin de onweersbui. En dan heb ik het niet over een paar flitsen en wat geknal, maar over een aanhoudende stroom van flitsen en keiharde klappen. Uiteindelijk sloeg de bliksem drie keer naast ons hutje in. Ik ben normaal echt niet bang voor onweer, maar sinds die avond ben ik zeker de eerste drie buien nog gespannen geweest. Op het moment dat de bliksem insloeg hoorde je geen normale doffe knal, maar een soort knetterde dreun. Ook was de bliksem niet meer wit, maar een soort oranje, alsof het vuur was. Tijdens dit hele gebeuren lag Jorieke nog op de massagetafel, want dat moet natuurlijk gewoon doorgaan (je betaalt er tenslotte voor). Op het heftigste punt van de bui hield de masseuse uit angst Jorieke vast, dat zei ons genoeg. Het was serieus.

Toen de bui een beetje voorbij trok en we gelukkig nog leefden raakten we aan de praat met een vrouw die verrassend goed Engels kon. Het was een leuk gesprek over Laos, Nederland en vooral eten. Wat ons echter het meest verbaasde was het verhaal over corruptie en het verdwijnen van geld in Laos. Dat hier corruptie is was natuurlijk geen nieuws, maar de manier waarop men het verdwijnen van geld verklaart is echt ongelooflijk. Het kan natuurlijk een broodje aap verhaal zijn, maar de vrouw vertelde ons dat de dag ervoor in de krant had gestaan dat 2 miljoen dollar uit een bankkluis verdwenen was. Nou zou je denken dat het knap is dat men in kan breken in een bankkluis, maar niets van dat alles. Volgens de, door de staat gecensureerde, krant was dit enorme bedrag namelijk opgegeten door termieten. Ja je leest het goed, termieten! Het was misschien een idee geweest voor de Icesave's en Dirk Scheringa's van deze wereld tijdens de crisis...

Vientiane is een fijne plaats en de hoofdstad van Laos. Het is vrij klein en heeft nauwelijks twee keer zoveel inwoners als Groningen. Na een paar dagen rondfietsen, lekker eten (Frans!) en NBA play-offs kijken was het al snel weer tijd om verder te trekken. Het idee was eerst om wilde olifanten te proberen te spotten in de jungle, maar uiteindelijk kozen we voor een motortour in het midden van Laos. Na een dag reizen konden we gewapend met een getekende kaart met onze gehuurde Kolao op pad. We hebben de zogenaamde 'Loop' gedaan rondom Thakhaek. Deze tocht van zo'n 460 kilometer kun je in drie of zoals wij in vier dagen doen. Op de eerste dag kun je op je eigen houtje een aantal grotten bezoeken en genieten van het mooie landschap onderweg. Na een dagje toeren zijn we gestopt in Thalang, waar we bij een droogstaand watertje een bungalow konden huren voor 4,50 euro. Nadat we een flink potje petanque (jeu des boules) hadden gespeeld belandden we in een plaatselijk eettentje waar men ons een heerlijk maal voorzette. Aan het einde van de maaltijd bleek dat dit restaurantje dezelfde eigenaar had als onze bungalow. Mister Putsi schoof bij ons aan en bood ons een pilsje aan. Eén werd al snel twee, en voor we het wisten zaten we gezellig met deze nauwelijks Engels sprekende man te drinken. Uiteraard moesten we daarbij nog meer eten en zoiets kun je simpelweg niet afslaan, dat is namelijk enorm onbeleefd. Waar Jorieke en ik het op den duur stiekem lekker rustig aandeden, had Mister Putsi er nog een goed tempo in. De hele familie zat ondertussen aan tafel en het was echt een geweldige avond, zomaar ergens in Laos. Wat een gastvrijheid en gezelligheid!

Dag twee zou de zwaarste dag zijn. Het pad is nauwelijks een weg te noemen, maar gelukkig regende het niet en kwamen we uiteindelijk na vier uren ploeteren heel aan op de doorgaande weg. Deze weg (nr. 8) is fantastisch. Het uitzicht op de bergen in magnifiek en het asfalt erg goed. Na een tijdje gereden te hebben regelden we een slaapplek en parkeerden we onze motor binnen op onze kamer. Je moet je namelijk bedenken dat zelfs een 'goedkope' Kolao nog zo'n 800 euro kost. Als je je voorstelt dat men hier per maand gemiddeld 150 dollar verdient begrijp je dat het roofgoed is. Na een nacht slapen kwamen we na een ochtendje rijden aan bij Konglor. Konglor is een grot waardoor een rivier van zeven kilometer loopt. Je kan met een gemotoriseerde kano de volledige tocht door de grot maken. Eenmaal op pad stopten we onderweg een aantal keren. De eerste keer werden we alleen gelaten en dan is het best donker als je al twee kilometer de grot in bent. Het bleek dat de kano een stukje gesleept moest worden en wij op dat punt lopend een stuk van de grot konden zien. Sinds 2008 is op dat punt namelijk verlichting aangebracht en kun je de stalagmieten en stalactieten zien. De rest van de tocht is pikkedonker. Met je zaklamp kun je om je heen kijken, maar het is echt een hele bijzondere ervaring, vooral wanneer je na anderhalf uur aan het einde van de grot komt en weer licht ziet. Na een korte stop moesten we de tocht weer terug maken en konden we vervolgens nog even lekker zwemmen in het heerlijk koele water.

De omgeving rond de grot leek ons een goede plek voor de nacht en gelukkig zijn er genoeg guesthouses te vinden. Op de laatste dag hebben we de 170 kilometer terug naar Thakhaek afgelegd en waren we rond twee uur terug in het plaatsje. We besloten om door te reizen naar Pakse, maar helaas kwamen we daar niet om tien uur aan, maar rond twee uur 's nachts. Tijdsindicaties kloppen niet altijd zullen we maar zeggen. Pakse is weinig interessant, maar vanuit Pakse kun je de hooglanden bezoeken waar koffiebonen worden verbouwd. Liefhebbers als wij zijn gingen we natuurlijk op de motor die kant op. Na een uurtje rijden stonden we met een lekke band stil langs de weg. In vier dagen met soms hele slechte wegen gebeurd je niets, maar op een prima asfaltweg rijd je lek, dat zul je altijd zien. Gelukkig is hulp langs de weg geen probleem in Laos en had een vriendelijke meneer een half uur later onze band geplakt en konden we snel weer op weg. Aangekomen bij de hooglanden was het best koud (23 graden), maar de koffie was heerlijk. Een daar neergestreken Nederlander legde ons alles uit over koffie en liet ons ook wat heerlijke koffie drinken. Echt genieten!

Als laatste stop hebben we twee nachten op Don Khon doorgebracht. Dit is één van de 4000 eilanden in het zuiden van Laos. Elke in de rivier groeiende boom is een eiland, dus stel je er niet teveel van voor, alhoewel de echte eilanden erg relaxt en mooi zijn. Wat er wel erg bijzonder aan is zijn de zoetwater dolfijnen die je op een kwartiertje varen van Don Khon kan zien. Eigenlijk zijn het geen zoetwater dolfijnen, maar normale oceaan dolfijnen die in brakwater kunnen leven in kustgebieden. Ondanks dat de kust honderden kilometers van Laos ligt, komen ze ook daar voor, met name omdat ze een bepaald deel van de Mekong niet door kunnen. De Irrawaddy dolfijn vind je dus in Laos, maar ook in Cambodja. Met een klein bootje trokken we er aan het eind van de middag op uit om te proberen om deze zeldzame dieren te spotten. En dat is zeker gelukt. Op zo'n 200 meter konden we constant dolfijnen boven zien komen en uiteindelijk was er zelfs eentje op een meter of vijf van ons vandaan. Helaas was dat erg kort en vertrok het dier weer richting Cambodja, waardoor wij op een afstand, in Laos, moesten blijven kijken. Al met al een erg bijzondere ervaring en een super afsluiting van onze trip door Laos!

We hebben nu nog een maand voor Cambodja en Thailand, voordat we naar Australie vliegen. Vreemd hoe een maand op zo'n lange reis toch als erg kort kan voelen. Het zal komen omdat we het zo naar onze zin hebben!