Eind december hadden we het 55 euro ‘dure' ticket van Kuala Lumpur naar Perth, Australië al geboekt en halverwege juni was het dan zo ver. Bij het boeken hadden Rolf en ik ons nog niet ingelezen in Australië en toen we dat een maand voor vertrek deden, bleek dat Perth helemaal niet zo'n logische bestemming was. Perth is de meest afgelegen provincie hoofdplaats ter wereld en de provincie West Australië is zo groot dat Duitsland, Groot Brittannië en Japan makkelijk erin passen. Maar zoals al zo vaak is gebleken tijdens onze reis, de niet logische optie is vaak juist super mooi en dat was deze keer niet anders.

We landden om 5 uur 's ochtends en het vroege tijdstip was deze keer juist fijn, vanaf 2 uur werden namelijk alle vluchten van en naar Perth geannuleerd door de aswolk uit Chili. Het was wel even slikken toen we het vliegveld uitkwamen. Naast de winterkou werd het ook gelijk duidelijk qua prijzen dat we weer in een westers land waren. De vliegveldshuttlebus naar de stad was namelijk per persoon net zo duur als in Azië met zijn 2-en een hele dag eten en slapen. De Australische dollar staat op het moment heel sterk, waardoor het land nu zelfs voor Europeanen duur is met als extreem voorbeeld dat een kilo bananen hier nu omgerekend 14euro is. Al met al voor ons een reden om weer op een andere manier te gaan reizen. Een manier is bijvoorbeeld weer eens een keer zelf koken maar dat is ook wel weer eens leuk. Een andere manier van reizen is dat we nu ook het couchsurfen hebben ontdekt. We hadden al veel goede verhalen erover gehoord maar er zelf nog nooit aan gedaan en in Perth zou het de eerste keer worden. Couchsurfen is dat je via internet contact maakt met iemand die een extra slaapplek over heeft in zijn huis en waar je dan gratis kan blijven slapen. Je leert dus op een leuke manier mensen kennen en je hebt een slaapplek voor een nacht. Het adres is Perth was ook heel erg gezellig in een soort van zoete inval reizigershuis, er is altijd wel een plekje vrij voor iemand op de bank of de grond.

Terwijl we in de stad rondliepen voelde het in eerste instantie echt heel vreemd aan. Na 8 maanden Azië raak je eraan gewend dat je wat betreft uiterlijk opvalt en anders bent dan de gemiddelde persoon. Ik voelde me bijvoorbeeld merendeel van de tijd reus en dat is hier met alle westerse mensen niet meer het geval. Wat wel weer aardig vreemd was, was om in het financiële district te staan en iedereen strak in pak gehaast naar werk te zien gaan. Dan merk je wel dat je toch nog ‘anders' bent. Na een dagje de stad bekeken te hebben en in het mooie Kings Park gehangen te hebben zijn we nog 1 dagje in de gezellige stad Fremantle geweest voor we onze campervan op konden halen. En wat voor een campervan! Ondanks dat de algehele luxe nu semi weg is, was dat met deze campervan niet het geval. We hadden de goedkoopste voor dit deel van het land genomen, en dat was een hele mooie luxe en grote, zelfs Rolf kon er in staan. Na de campervan vol gestouwd te hebben met boodschappen zijn we op pad gedaan voor onze roadtrip naar het noorden en dan weer terug naar Perth. De eerste bestemming was Cervantes, hier ligt een natuurpark dat op een maanlandschap lijkt maar dan op aarde. In een woestijn die vanuit het niets verschijnt staan allemaal rotsen die hier al helemaal niet thuis horen. Ondanks niet zo gepland waren we er met zonsondergang en dit maakte het mooie plaatje alleen maar mooier.

Een nadeel van de mooie zonsondergang was dat we nu in het donker een slaapplek moesten zoeken. Officieel mag je niet in het donker rijden omdat je niet meer verzekerd bent vanwege de dieren die de weg overnemen. Onderweg hadden we de bewijzen hier al helaas van gezien want we hebben heel veel dode kangoeroes langs de weg zien liggen. In het donker rijden er dan wel bijna geen personenauto's meer, maar dit is ook het tijdstip dat de roadtrains naar buiten komen. Roadtrains zijn vrachtwagen op steroïden. Ze zijn ongeveer ter grote van 3 a 4 Nederlandse vrachtwagens en erg indrukwekkend. Wat dan wel weer leuk was van dat het donker was, is dat we onze eerste levende kangoeroe hebben gezien. Hij stond vlak naast de weg en toen Rolf afremde sprong hij in 2 sprongen over de weg en was hij na een paar seconden weer helemaal verdwenen in de bosjes. Echt super leuk om te zien. De eerste dag hebben we dan ook maar op een camping geslapen.

De tweede dag hebben we daarentegen wel gratis geslapen, alleen een beetje scheef. Om het meest van het daglicht te maken, zijn we de hele roadtrip steeds met de zon opgestaan (half 7 's ochtends) en zorgden we dat we met zonsondergang (half 6) al een slaapplek hadden. Het wordt zo snel donker dat er om 7uur 's avonds al een sterrenhemel zichtbaar is waarbij sterren te zien waarvan ik niet wist dat die er ook waren. We hebben een paar keer op een camping gestaan, vaak bij nationale parken, maar hebben vooral veel wild gekampeerd bij aangewezen parkeerplaatsen of gewoon langs de weg. Het is zo stil aan deze kant van het land dat er eigenlijk niemand langskomt en als het donker is je je echt waant in the middle of nowhere. Of tja eigenlijk zaten we dat ook wel steeds. Toch was de 2^e dag en de 1^e keer wild kamperen helaas niet zo goed gegaan. We dachten laten we bij een stille weg in de berm gaan staan zodat als iemand langs komt ze ons niet aanrijden. Maar ja helaas jammer dat de berm zo zacht was dat we helemaal weg zakten en vast kwamen te zitten. En natuurlijk kwam er niemand meer langs die avond. Na een nachtje stressen hebben we toch een auto kunnen aanhouden en heeft een stel ons heel aardig geholpen en konden we verder op pad.

In West Australië is het heel grappig om rond te rijden, de afstanden zijn echt bizar. De wegen zijn eindeloos lang en je kunt soms tot de horizon de weg recht vooruit zien lopen zonder iets of iemand te zien. Het is zelfs zo rustig dat als je tegenliggers tegen komt, men elkaar begroet. Dus elke keer weer gaat die hand omhoog om hoi te zeggen. Erg grappig. Soms rijd je 3uur van het ene plaatsje (misschien 3 huizen) tot de volgende plaats zonder iets tegen te komen. Dit is dus ook met benzinestations en als je een kwart tank hebt, moet je ook zorgen dat je tankt anders weet je zeker dat je weer ergens langs de kant van de weg stil komt te staan. Maar ja met afgelegen gebieden krijg je ook afgelegen prijzen. Terwijl de benzine in Perth nog 1,30 dollar was hebben we wel eens getankt voor 1.75 per liter, maar je hebt gewoon geen keus.

Naast hele mooie ruige kustlijnen te zien en een heel mooi nationaal park dat wel wat weg heeft van de Grand Canyon, kwamen we aan in Shark Bay. Shark Bay is een nationaal park en een marinepark, maar wat het heel erg bijzonder maakt is dat er veel dolfijnen zijn en ook een aantal die helemaal naar de kust komen. Je kunt hier in het water staan terwijl die beesten een halve meter van je vandaan zijn. In de jaren 60 is een visser begonnen met het bijvoeren van de dolfijnen en hierdoor zijn ze gewend geraakt om helemaal naar de kust te komen. Aangezien de dolfijntjes hierdoor wel heel erg lui werden hebben de voerders besloten het nu maar in 3 sessies te doen tussen 8 en 12 uur 's ochtends. En alleen de vrouwtjes met kinderen krijgen een klein beetje eten zodat ze wel op jacht blijven gaan en ze natuurlijk verdrag blijven vertonen, oftewel het blijven wilde dolfijnen. En de wilde dolfijnen komen ook naar binnen wanneer ze willen of helemaal niet als ze geen zin hebben. Wij hebben eerst 1 dolfijn met baby gezien, maar een klein uurtje later waren ze met zijn 12-en en dit was een super spektakel. Echt zo bijzonder om in het heldere water een dolfijn op een meter afstand bij je vandaan te zien zwemmen en je helemaal te bekijken, je ziet echt dat de dolfijn je aanstaart. Ik was zo enthousiast dat Rolf zo lief was dat toen hij werd uitgekozen om een dolfijn een vis te geven, dat hij mij het liet doen. Oftewel ik heb een (semi) wilde dolfijn gevoerd!

Letterlijk de volgende stop was Coral Bay zo'n 500km verderop. Dit is een plek waar een groot koraalgebied vlak bij het strand ligt. Hierdoor kan je vanaf het strand 30 meter zwemmen en dan heel mooi snorkelen, het is niet zo groot als het Great Barier Reef en vooral niet zo bekend maar het moet net zo mooi zijn. Het leukst was dat je als je een stuk zuidelijk liep en je in het water stapte dat je door de stroming vanzelf weer naar je beginplek werd afgedreven. Maar hoe mooi het snorkelen ook was, het water was toch wel wat koud. Coral Bay ligt zo noordelijk dat het zelfs in de winter zo'n 25 graden overdag blijft, maar de watertemperatuur doet hier helaas niet aan mee. Na een uurtje snorkelen voelde ik mijn tenen niet meer. Na ons bezoek hier werd het weer tijd richting Perth te gaan. Aangezien het 1100km rijden was, moesten we hier wel even voor uit trekken. We hebben nog een paar keer gestopt met als hoogtepunt een opvangcentrum voor dieren. Ze hebben hier heel veel kangoeroes die zorg nodig hebben en als soort van kinderboerderij nu daar zitten. Je kunt ze ook voeren en een paar wilden héél graag je voedsel hebben. Ze hadden ook een baby kangoeroe die ze gered hebben uit de buidel van haar aangereden moeder en die heb ik een tijd vast mogen houden. Zo lief!!! Ze zat in een tas die de buidel moest voorstellen en op een gegeven moment kwam ze eruit en sprong ze als mini kangoeroe een beetje in de rondte. Echt heel schattig. We hebben hier ook het bizarre feit geleerd dat kangoeroes baby's tot 15 maanden in hun buidel houden en tegen het eind ze al weer een nieuwe bij hebben. Er zitten dus vaak 2 babykangoeroes in de buik waarvoor de moeder 2 verschillende soorten melk kan maken. En als het zo droog is dat de moeder zelf moeilijk kan overleven, kan een vrouwtjeskangoeroe tot meer dan een jaar een bevrucht eicel niet laten inzakken. Op deze manier wordt ze niet zwanger en krijgt ze geen baby als ze zelf moeilijk kan overleven. Jaja, je leert nogal wat op reis.

Na West Australië wilden we toch ook nog wat van de bekende hoogtepunten meepakken op deze korte trip door het land heen, en zijn we naar Melbourne gevlogen met Tiger. Geluk of ongeluk, maar toen we in Sydney aankwamen bleek dat deze vliegtuigmaatschappij nu aan de grond is gezet door de overheid vanwege zeer ernstige veiligheidsrisico's. Wij zijn in ieder geval heel aangekomen! Hier hadden we weer een couchsurfadres bij een super aardig stel, Mat en Dimitri, en hun super luie grote en toffe kat Heide. Na de ochtend samen met Dimitri de stad bekeken te hebben zijn we 's middags in Melbourne stijl lekker bij het strand gaan zitten met een kopje koffie. Wat zijn de steden in Australië leefbaar en mooi! Wat een extra verrassing was, was dat er op de pier een kolonie pinguïns leeft. Ja, Australië heeft ook pinguïns. Toen mijn moeder dat zei toen mijn broertje naar Australië ging, heb ik haar nog uitgelachen omdat ik het niet geloofde, maar het is echt zo. De soort die hier leeft is wel de mini soort en ze worden niet groter dan 33cm, maar het zijn en blijven pinguïns in Australië. Echt heel bijzonder!

Vanaf Melbourne hadden we weer een campervan gehuurd, en ja weer de goedkoopste en hier werd het de beruchte Wicked Vans. Veel backpackers reizen met deze busjes omdat ze nu eenmaal zo goedkoop zijn, maar je krijgt dan ook waar je voor betaald. Toch was het oude busje best tof om in te rijden, met wat maffe regels. Je moet bijvoorbeeld verplicht iets aan de binnenkant zetten van de bus als boodschap voor de volgende mensen. We hadden van een vriend van Mat en Dimitri veel insidertips gekregen over Great Ocean Road en hebben echt genoten van het rijden op deze mooie weg. Een van de insidertips was om bij Kennet River te stoppen om de koala beertjes in het wild te zien. Er zitten er hier genoeg dus we konden ze niet missen. Best nutteloze diertjes die de hele dag in een boom hangen en merendeel van de tijd slapen, maar o zo schattig. Ik wil er nu een als huisdier. (ja ik wil alles al huisdier, maar even zien hoe dat gaat passen straks in Nederland)

De Great Ocean Road is een kustweg, duh, die echt heel vlak langs de kust loopt en waar veel dramatische kliffen te zien zijn. Veel mensen kennen wel de 12 Apostelen die aan deze weg liggen. Er zijn er onderhand maar 7 over, maar dit was voor mij geeneens een hoogtepunt van de trip, want de hele kust en weg is erg mooi. We hebben tijdens deze route ook een super mooie gratis slaapplek midden in het bos gehad, aanbevolen door een tourist information. We voelden ons weer alleen op de wereld omringt door allemaal beestjes, maar het eten maken was weer een aardig avontuur. . Aangezien het in dit gedeelte van Australië wel echt winter wordt met nachttemperaturen van 5 graden, wilden we wel graag wat warms eten, Het bleek alleen dat ons gas op was en we geen vervanging hadden. Gelukkig zijn er nog de vele parkeer- dan wel niet picknickplaatsen waar bijna altijd een gasbbq gratis tot je beschikking staat. Je moet natuurlijk wel altijd en overal kunnen bbq-en. Deze keer kwam het goed uit, maar het was een half uur lopen in het pikkedonker met 1 klein zaklampje. Ondanks dat ik soms overtuigd was dat een tak een slang was, hebben we het veilig terug gered naar de campervan en nog een paar kangoeroes onderweg gespot ook.

Na de Great Ocean Road zijn we langzaamaan naar Sydney gereden. De afstand was nu een stuk minder groot dan in West Australië dus iets minder rijduren, maar weer met veel mooie stops. We zijn nog naar het Wilson Promontory nationale park geweest. Wel heel treurig, dit park is 2 jaar geleden met de grote bosbranden voor de ene helft afgebrand en dit jaar is de andere helft beschadigd geraakt door heftige overstromingen. Je kunt dit gedeelte dus nu ook niet in, maar in de andere helft zijn er alsnog hele mooie wandelingen te maken en veel dieren te spotten. Er zijn hier in Australië zoveel vreemde vogels en andere beestjes, dat je altijd wel iets hebt om naar te kijken. We hebben hier ook voor het eerst een wilde kangoeroe met baby in de buidel gezien. Na dit nationale park zijn we naar het gebied Jervis Bay gereden. Dit is een baai zo'n 2,5 uur van Sydney vandaan met wederom mooie natuur en diertjes. Tijdens de walvismigratie komen de walvissen dicht langs de kust hier en dit maakt het een mooie spot om walvissen te bekijken. En laat nu net de noordelijke walvismigratie aan de gang zijn... We zijn op een walvistoer geweest en hebben 14 humpback walvissen gezien. Helaas wilden ze niet heel dichtbij onze boot komen, en waren ze niet in breaching stemming (het verticaal uit het water springen, oftewel trucjes) maar het was alsnog zo mooi om deze beesten in het echt te zien. Ze zijn zo groot dat je je als mens maar weer nietig voelt. Wat wel erg goed nieuws is, is dat de walvissen als diersoort aan een opmars begonnen zijn. Na een tijdlang bedreigd te zijn, nemen ze nu als soort per jaar met 14% toe en dit is gigantisch veel. Er was ook een record aantal walvissen gespot tijdens de laatste telling. Toch leuk om te horen dat de vele regels die er zijn ook nut hebben voor dieren.

Aangezien het zo mooi en relaxed was in Jervis Bay hebben we er even gezeten. De mensen waren ook te vriendelijk. Naast dat we van de walvissentoermevrouw gratis een upgrade kregen naar de duurdere toer want die zouden we zoveel leuker vinden, hebben we ook een grappige ervaring gehad in een restaurant. We hadden 's avonds nog zin in een kopje koffie en kwamen in een heel leuk restaurantje terecht. Er werkten 2 van die echte relaxte surf dudes die heel aardig waren. Na gezellig gekletst te hebben met de een, kregen we een gratis brownie bij de koffie. Nou niet verkeerd. Maar alsof dat het nog niet was, kwam de ander uit de open keuken ook nog even kletsen en kregen we 2 bakken met eten van ze mee. Echt heel erg lekker eten, en zo aardig. We voelden ons nog even bezwaard en vroegen ons af of we er nou gewoon als schooiers uitzagen ofzo, maar realiseerden ons al snel dat het gewoon echt super aardig bedoeld was. We moesten alleen iedereen in Nederland vertellen over het restaurant Pilgrims in Jervis Bay, dus bij deze.

Na nog een keer Fish&chips, de vis is hier over het algemeen haai, gegeten te hebben, kwamen we in Sydney aan. Hier hadden we weer een couchsurfplek bij een stel met een 10maanden oude baby. Ze woonden dichtbij het centrum dus de ideale plek om in Sydney te zijn, maar vooral weer erg gezellig. Het was ook echt super om in Sydney rond te lopen. Om de Harbourbridge en het Opera House in het echt te zien is toch een bizarre ervaring en laat je weer eens beseffen hoe ver je van huis bent. Sydney is een stuk metropolischer en groter dan Melbourne, maar het voelt nog steeds erg leefbaar aan. Ik vond het een super stad met vele schattige wijken en restaurantjes. Wat ook erg grappig was is dat we nog met een oud studiegenootje van mij die nu tijdelijk in Sydney woont een kop koffie hebben gedaan. Ik had haar al een jaar of 6 niet gesproken of gezien, maar facebook blijkt maar weer het medium te zijn om in contact te komen met oude bekenden. Zij heeft ons ook nog meegenomen naar de Botanic garden waar kaketoes gevoerd worden en ze zo blij zijn met het eten dat ze op je komen zitten. Voelde me helemaal piraat met zo'n grote vogel op mijn schouder en toch ook wat minder stoer toen er een met zijn grote poten op mijn hoofd ging zitten. De laatste dag in Sydney zijn we nog naar de kust gegaan. In Australië liggen de steden allemaal aan de rand van het land, waardoor er vele stranden zijn die in dan wel niet tegen de stad aan liggen. Bondi Beach is een van die stranden die bekend is over de hele wereld. We hebben op onze laatste dag nog een mooie wandeling gemaakt van Congee Beach naar Bondi waarbij we vergezeld werden door een stuk of 10 dolfijnen die lekker in het water dezelfde route aan het afleggen waren. Dit was vooral erg leuk toen op een stuk het water zo helder was, dat je kon zien dat 4 dolfijnen aan het onderwatersurfen waren in de golven, ze gingen met een grote vaart mee met de golf.

Al met al hebben we weer volop genoten van onze tijd in Australië. In 3 weken tijd hebben we veel afstand afgelegd en heel veel mooie natuur en vooral dieren gezien. Ondanks dat mijn verhaal al zo lang is, zijn er nog genoeg andere mooie dingen en ervaringen die we mee hebben gemaakt, maar ik wilde jullie een boekwerk besparen. Drie weken is kort voor Australië, maar we hadden de keus gemaakt alleen een hint van dit gigantische land mee te krijgen om financieel niet aan de grond te raken. Australië is altijd duur, maar met de huidige wisselkoers is het gewoon bijna niet te doen. Met wonen en werken zou het al een stuk leefbaarder zijn, want het minimumloon is 17dollar per uur. Maar we genieten nog iets te veel van het reizen om of te gaan werken of al naar huis te gaan dus dan maar kort in dit land. We kunnen nog altijd terug komen op een dag en je moet altijd iets overhouden om over te dromen toch?