Een hele maand. Nooit (op deze reis dan) heb ik een stukje moeten schrijven over een hele maand. Eerlijk gezegd gaat het flink graven worden, maar de honderden foto's zullen me wel helpen. Het begon allemaal (wat een sprookjesachtige opening...) in Auckland. Jorieke en ik landden om elf uur 's avonds en mochten vervolgens proberen door de douane te komen. Vreemd genoeg heb je als buitenlander op vluchten van Sydney naar Auckland de kortste rijen. Dit komt omdat Australiërs en Nieuw-Zeelanders een groep zijn, en uit andere landen niet veel reizigers op deze vlucht zaten. Voor iedereen die wel eens dat programma over de Australische douane heeft gekeken zal het geen verrassing zijn dat ook de douane in Nieuw-Zeeland erg streng is. Vanwege de geïsoleerde ligging proberen ze het ecosysteem zo goed mogelijk te beschermen tegen invloeden van buitenaf. Met name voedsel, planten en dieren zijn speerpunten. Al met al moesten wij een aantal dingen aanvinken en werden we vervolgens uitgebreid gecontroleerd. Een paar teentjes knoflook en een ui armer mochten we na wat gedoe dan eindelijk echt het land binnen.

We werden op het vliegveld opgehaald door Tony en Beth. Jorieke en ik hebben hen in Rusland leren kennen tijdens het begin van onze reis, en toen ze lazen dat we richting NZ kwamen boden ze ons hun auto aan. We werden dus niet alleen opgehaald, maar mochten hun auto vervolgens de hele maand gebruiken. Ook een motel was voor ons geregeld, echt ongelooflijk! Vooral als je je bedenkt dat we misschien twee uren met deze mensen gesproken hadden. Over gastvrijheid gesproken.

Een dagje inlezen later gingen we vervolgens op koopjesjacht om onze kampeeruitrusting bij elkaar te sprokkelen. Na een dagje shoppen hadden we genoeg spullen om te kunnen kamperen in de Nieuw-Zeelandse winter. Twee veldbedjes pasten achterin de stationwagon, dus een tentje opzetten hoefden we gelukkig niet. Dit systeem is ons best goed bevallen. Met onze spullen isoleerden we de ruimte onder de bedjes en verder konden we na een dag rijden onze spullen mooi op de voorstoelen kwijt. En aangezien je in Nieuw-Zeeland allerlei staatscampings hebt die gratis of zo goed als gratis zijn, was ons vervoer en verblijf zo best goed geregeld.

Ons eerste doel was het noorden van Nieuw-Zeeland. Naast de mooie Bay of Islands heb je er ook de grootste en oudste nog resterende Kauri bomen. De grootste van deze bomen heeft een omtrek van 17 meter en is zo'n 52 meter hoog. Immens, maar nog indrukwekkender is de geschatte leeftijd van 2000 jaar. Uiteraard is het grootste deel van deze bomen gekapt voor het hout, maar gelukkig zijn er nog een aantal over die tegenwoordig goed beschermd worden. Goed beschermd is gelukkig ook het nationale symbool van Nieuw-Zeeland, de kiwi. Nee, niet de vrucht, de kiwi's hebben hun bijnaam gekregen van de kiwi vogel. Dit beestje kan niet vliegen en is daarom een (te) makkelijke prooi voor roofdieren die ooit vanuit met name Australië zijn meegenomen. Nieuw-Zeeland heeft namelijk oorspronkelijk maar twee soorten zoogdieren, beide vleermuizen. Gelukkig doet men er in Nieuw-Zeeland nu alles aan om de kiwi te redden en dat hebben we van dichtbij gezien op een voormalig eilandje bij de Bay of Islands. Op dit kleine schiereilandje leven vijf kiwi's en met een beetje geluk kun je in het donker deze beestjes zien. Uiteraard hebben wij dit geprobeerd, maar het is ons niet gelukt. Ook al hoor je ze vrij dichtbij, in het donker is het toch moeilijk spotten.

Nadat we hiermee onze dagen ten noorden van Auckland erop hadden zitten, zijn we richting Hot Water Beach gereden. Na een nachtje wildkamperen waren we als eerste op het strand en konden we aan de slag. Het bijzondere aan Hot Water Beach is namelijk dat onder het strand een bron zit die ervoor zorgt dat je op een deel van het strand stoom omhoog ziet komen. Met een beetje inspanning kun je met laag water je eigen spa graven op het strand. Zo stonden wij dus om 7 uur met een emmer en een bord een gat te graven op het strand terwijl het buiten misschien 7 graden was. Uiteindelijk hebben we een prima (iets te heet) badje kunnen maken en lekker in het warme water gelegen. Natuurlijk waren er later nog meer mensen gekomen en zag het strand er uit alsof er een grote veldslag had plaatsgevonden, maar bij vloed wordt het helemaal geëgaliseerd en kan het feest bij eb opnieuw beginnen.

Het vulkanische karakter is in Rotorua ook goed zichtbaar. Naast een grote hoeveelheid hot springs heeft men zelfs een dorp gebouwd naast een geiser. Dit Maori dorpje staat op een zeer dunne aardkorst en rondom een aantal heetwaterbronnen. Tegenwoordig kan je als toerist het dorpje bezoeken en tegelijkertijd wat leren over de Maoricultuur. Leuk is ook dat ze ook hun maaltijden stomen in de bronnen. Deze hangi-maaltijd moesten wij natuurlijk wel proberen! Rotorua wordt ook wel Roto-Vegas genoemd, omdat het zo'n enorme toeristische trekpleister is. Werkelijke alle adventure activiteiten kun je er doen en wij kozen voor raften. Je gaat bij deze rafttocht met je bootje van de hoogste waterval in de wereld af waar dat als toerist mogelijk is. Zeven meter afgrond, genieten. Wij hadden allebei nog nooit geraft, maar het is echt een hele gave activiteit. De kracht van de rivier is niet te behappen, maar met goede training en een ervaren schipper hebben we het er heel van afgebracht. Vooral voor Jorieke was het aan het einde nog even genieten toen ze voor in de boot een waterval mocht proberen op te drinken. De waterval heeft gewonnen...

Op de dag van het raften hadden we voornamelijk regen gezien, en dat bleef ook de dagen daarna zo. Mooie vulkanen in het binnenland konden we niet eens zien, we zagen alleen maar regen en wolken. Erg jammer, maar er zat niets anders op dan wat sneller dan gepland richting het zuiden te reizen. Eenmaal aangekomen in de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington, hadden we wel een avondje uit verdiend. Hoe beter dit te doen dan lekker uit eten te gaan en Beef Wellington in Wellington te eten. Echt enorm lekker en gelukkig zijn de prijzen hier in Nieuw-Zeeland ook weer wat gunstiger dan in Australië. Vooral vlees is echt niet duur, maar ook groenten en overnachtingen zijn weer veel beter te doen. Ook moest Jorieke als echte fan het laatste deel van de Harry Potter reeks zien. Ik ben stiekem in slaap gevallen, maar ik geloof dat de film geslaagd was. Van alleen de laatste twee delen (deels) kijken ben ik niet veel wijzer geworden. Ingewikkeld hoor, die kinderfilms van tegenwoordig.

Na het oversteken van Cook Strait kon ons avontuur op het zuidereiland beginnen. En hoe kan dat beter dan door het uitzicht op meer dan vijf kilometer hoogte eens goed te bekijken? Want ja, we hebben bij het Abel Tasman nationaal park op die hoogte een zogenaamde skydive of parachutesprong gemaakt. Ondanks dat ik altijd last van hoogtevrees had vond ik dat ik dat maar eens mee moest maken. Nadat Jorieke verrast maar erg blij had gereageerd op dit nieuws zaten we een kwartier later opeens al in het kleine vliegtuigje dat ons naar 16.500ft moest brengen. Vanwege de enorme hoogte moet je op den duur zelfs een zuurstofmasker op. Maar jeetje, wat een ervaring. Door de hoogte hadden we een vrije val van 75 seconden en konden we optimaal genieten van het geniale uitzicht. En dat terwijl je met 200+ km/h richting de aarde valt. Dat zie je wel, maar het is zo onwerkelijk dat je het eigenlijk niet door hebt. Het is net alsof iemand met een hele grote haardroger van onderen probeert je weg te blazen. Geniaal, maar ook best bizar om vervolgens terug op de grond een vliegtuigje op vijf kilometer hoogte te zien. Toen er vervolgens mensen uitsprongen kon ik alleen maar 'Oh jeetje' uitbrengen, wat vrij suf was omdat we dat net zelf ook hadden gedaan. Al met al een briljante ervaring!

De grote diversiteit van het landschap is een groot verschil met Australië. In Australië heb je geniale dingen om te zien, maar soms moet je 600 kilometer in het niets rijden om weer te kunnen genieten. In Nieuw-Zeeland verandert het landschap constant en is de hele reis al een hoogtepunt. Na weer een mooie rit kwamen we een paar dagen later aan bij de Frans-Jozef en Fox gletsjers. Het bijzondere aan deze gletsjers is dat ze maar net boven zeeniveau liggen en dus heel bereikbaar zijn. Op beide gletsjers kun je wandelingen maken en wij kozen voor de Fox gletsjer. Met ijzers onder onze voeten hebben we een dag op de gletsjer kunnen lopen en zo van dichtbij dit bijzondere natuurverschijnsel kunnen meemaken. Het idee dat een gletsjer eigenlijk een hele langzame rivier is vond ik vooral erg apart. Het zorgt er dus voor dat de gletsjer constant verandert en er steeds nieuwe vormen ontstaan. Hoe verder we op de gletsjer kwamen, hoe duidelijker dit werd. Verder werd de tocht ook steeds lastiger, totdat we ook echt niet verder konden. Ervaring op de bevroren slootjes van Groningen bleek niet genoeg om nog verder te mogen...

Na al deze activiteiten was het tijd voor maar weer eens een welverdiende vakantie. Wintersport in dit geval, want we zijn een paar dagen gaan skiën bij Queenstown op the Remarkables. Daarbij hadden we ook een motel geregeld, want kamperen in de vorst ging ons ook weer wat ver en we hadden tenslotte vakantie. Na een paar dagen heerlijk skiën besloten we een rustdag te nemen, maar dat kwam maar ten dele uit. Jorieke is namelijk op die dag van 134 meter naar beneden gesprongen met een elastiek aan haar enkels. Deze hoogste bungyjump van Nieuw-Zeeland leek haar het juiste moment om een keer een sprong te wagen. Ik kon helaas niet mee, maar ik heb de video gezien en de angst in haar ogen is onbetaalbaar. Het zag er wel heel erg tof uit en volgens Joriek was het enorm eng, maar vooral ook erg gaaf. Een filmpje kijken leek mij toch fijner. Voor de liefhebbers heb ik het filmpje van de sprong online gezet:

http://www.dailymotion.com/video/k2h20DeAUg1f0s2kdJE

Helaas was het die dag flink gaan sneeuwen en op de terugweg kwamen we niet meer de berg omhoog zonder sneeuwkettingen. We moesten de auto dus langs de kant van de weg laten staan en verder lopen. Een dag later hebben we heen en weer gelift en in het plaatsje kettingen gekocht. Zo konden we onze auto redden, maar het land lag volledig plat. Je zou misschien verwachten dat de winter hier vrij stevig zijn, maar dat valt door de omringende zee wel mee. Zo zag men in Wellington voor het eerst in 16 jaar sneeuw en werd de laagste temperatuur ooit bereikt. Een gruwelijke zes graden. Boven nul.

Een echte rustdag later konden we verder richting het zuiden en hebben we het meest zuidelijke punt van het zuidereiland aangeraakt. Bij dit zuidelijke deel van Nieuw-Zeeland kun je op meerdere plekken op zoek naar pinguïns. Dierenliefhebbers als we zijn hebben we dat gedaan bij de Catlins. Daar leven de zeldzame yellow-eyed pinguïns en we hadden het geluk dat er een stuk of twaalf aan land kwamen. Dit soort pinguïns is vrij groot en het blijft toch erg grappig om deze diertjes over de rotsen te zien waggelen.

Volgende stop op de agenda was Dunedin. Dit is echt een hele rare stad, omdat het enorme hoogteverschillen heeft. Voor de wielrenners onder ons zou het een optimaal trainingsparcours kunnen zijn om een rondje door de stad te fietsen. Het is zelfs zo erg dat Dunedin de steilste straat ter wereld heeft. Deze straat wordt tijdens het chocoladecarnaval gebruikt om 50.000 chocoladeballen naar beneden te laten rollen in de Jaffa race. Drie maal raden wanneer dit carnaval was. Nadat we dus een Willy Wonka-achtig bezoek hadden gebracht aan de Cadburry fabriek konden we met twee lootjes vol spanning de Jaffa race bijwonen. Maar helaas, we wonnen geen duizend dollar aan chocola of een van de andere prijzen. Maar de lol was er niet minder om met 50.000 jaffa's en 15.000 toeschouwers.

Ondanks dat het centrum door de aardbevingen totaal verwoest is, wilden we toch een bezoek brengen aan Christchurch. Waarschijnlijk hebben jullie in Nederland wel gehoord van de aardbevingen in september en februari, maar in totaal zijn er duizenden schokken geweest in het afgelopen jaar. Bijna dagelijks zijn er nog schokken te voelen, zelfs op de dag dat wij aankwamen. Tijdens een rondje door de stad werd schrikbarend duidelijk wat er met de stad gebeurd is. Het hele centrum is ingestort of staat op instorten en is dus niet toegankelijk. Dat geldt ook voor het rugbystadion, dus werd de wedstrijd waar wij heen zijn geweest in een klein ander stadion afgewerkt. Met het WK op komst is de sport nog populairder geworden dat het al was, maar vanwege de interland van de All Blacks was het bij onze wedstrijd vrij rustig. Toch was het erg leuk om een keer deze nationale sport in het echt te zien. Wat een kerels!

Met een laatste echte stop in Kaikoura om zeehonden te zien kwam hiermee alweer bijna een einde aan onze reis door Nieuw-Zeeland. We hebben bijna 5000 kilometer gereden en dus een hoop kunnen zien, maar ook veel nog niet. De mensen zijn er super aardig, het land is divers en erg mooi, al met al een super bestemming. Soms gooide de winter wat roet in het eten, maar we mogen niet klagen. Na de overtocht hebben we in Wellington de auto weer bij Tony en Beth ingeleverd en zijn we eens lekker met ze uit eten gegaan om ze te bedanken. Op 5 augustus zijn we via Sydney richting Buenos Aires vertokken, maar daarover vast meer in het volgende stukje.

Wat een reis zijn we toch aan het maken. Niet normaal!

PS: Als toevoegingbij deze het filmpje over juni: http://www.dailymotion.com/video/k5dDugEk9LavKY2kdYi