Dat reizen niet altijd loopt zoals je verwacht bleek wel uit ons vorige verhaal. Wees niet bang, Jorieke en ik zijn niet nog een keer overvallen, maar ook in Chili liep niet alles zoals gehoopt. Maar daarover later meer.

Chili is een enorm langgerekt land. Het bestrijkt een groot deel van Zuid-Amerika met haar lengte van 4200 kilometer. Breed is het echter niet, aangezien het land nooit breder dan Nederland is. Deze langgerektheid zorgt voor een enorm divers landschap. Van de gletsjers in het zuidelijke Patagonie tot de Atacamawoestijn in het noorden, Chili heeft het allemaal. Daarbij wordt de oosterlijke grens van het land bijna volledig door de Andes gevormd, Chili is dus zeker divers te noemen. Komend vanuit Mendoza was de grensovergang onze eerste kennismaking met de Andes. De busrit was werkelijk schitterend, wat een indrukwekkend landschap! Vanaf de Argentijnse kant loopt de weg vrij geleidelijk omhoog tot je bij de grenspost komt. Daar zie je mensen lekker skieen, maar helaas hadden wij hier geen tijd voor. Wij moesten ons paspoort weer eens verder vullen met een paar stempels en vervolgens aan de afdaling richting Santiago beginnen. Deze afdaling gaat met een paar haarspeldbochten in een rap tempo. Indrukwekkend om al die grote bussen deze tocht te zien maken, maar met een rustig tempo en goede wegen voelt het allemaal veilig aan.

Aangekomen in Santiago gaan we met tas en al maar weer eens een nieuwe poging tot shoppen doen. En ja hoor, in Santiago blijkt electronica betaalbaar! We vinden zelfs een computerwinkel genaamd PC Factory (een soort Norrod) waar we voor bijna nederlandse prijzen een nieuwe laptop en camera kunnen aanschaffen. Ondertussen zijn Jorieke en ik nu natuurlijk vloeiend in Windows-spaans en is ook het spaanse toetsenbord geen probleem. En met een mooie nieuwe camera kunnen we weer eens wat mooie plaatjes schieten, genieten!

In Santiago blijven we niet lang. Na Montevideo en Buenos Aires hebben we niet veel trek in nog een hoofdstad. We trekken dus al snel door naar Valparaiso, wat een van de leukste plaatsen in Chili zou moeten zijn. In Valparaiso genieten we van het heerlijke weer, goed lokaal eten en een heerlijk hostel. Het plaatsje zelf is erg bijzonder omdat het tegen meerdere bergen is aangebouwd. Alles is dus nogal steil, maar ook erg kleurrijk. Een groot deel van de huizen in Valparaiso is in allerlei velle kleuren geverfd, wat erg gezellig overkomt. Daarbij kun je in de stad gebruik maken van meer dan honderd jaar oude liften om je van boven naar beneden te brengen of andersom. Of ze allemaal even veilig zijn weet ik niet, maar bijzonder zijn deze oude liften wel. Al met al is het een erg fijne plek om een paar dagen te blijven.

Vervolgens pakken we de nachtbus richting La Serena. Deze rit duurt 7 uurtjes en is dus eigenlijk iets te kort voor een nachtbus, maar geldtechnisch is het toch de beste optie. Het scheelt ook een hele dag in de bus zitten, maar om 5.30 aankomen zal toch nooit echt fijn worden. La Serena zelf is een leuk plaatsje, maar niet de meest bijzondere plek op aarde. We lopen er een tijdje rond tot het tijd is voor de lunch. Ergens in een zijstraatje zien we een deur openstaan met een soort menu erop. Het blijkt dat binnen een lokaal restaurantje zit waar alle gerechten €1,50 zijn. Tel daarbij op dat het hartstikke druk is en wij zijn al snel verkocht. We eten er heerlijk. Het is simpel, maar smaakvol voedsel zoals men het in Chili eet. Blijkbaar hadden we een kip met rijst gerecht besteld, maar er kwamen ook veel borden met aardappelpurree langs, iets wat men hier ook veel eet. Het is hier niet voor niets de bron van de aardappel!

Een van de redenen om naar La Serena te komen is het feit dat in deze omgeving er 300 heldere nachten per jaar zijn. Ideaal om sterren te kijken dus! Er zijn dan ook veel sterrenwachten in de omgeving en wij gingen een avond naar een van deze sterrenwachten toe. Met een enorme telescoop zagen we Saturnus, de maan en veel andere sterren. Ik vond het vooral bijzonder om Saturnus en de ring eromheen op deze manier te kunnen zien, maar ook de maan was indrukwekkend. Tijdens de tour werd ons veel uitgelegd over de sterren, planeten, hemellichamen en nog meer moois. Al met al een mooie ervaring en zeker de moeite waard.

Vanuit La Serena pakken we de bus richting Pisco Elqui. In dit dorpje staat een fabriek waar pisco gemaakt wordt. Deze sterke drank wordt van druiven gemaakt die in de Elqui vallei worden verbouwd. De vallei is spectaculair mooi en we zijn er dan ook een dag gaan fietsen om de omgeving goed te kunnen zien. Het is bijna beschamend om te zeggen, maar het was vier maanden geleden dat we voor het laatst hadden gefietst. Welke Nederlander kan dat zeggen? Met het bergachtige landschap waren we al snel aardig moe, maar dat zal vast door de hoogte komen... We vrezen allebei de eerste basketballtrainingen, laten we het daar maar bij houden. Tijdens onze laatste avond in Pisco barst er een volksfeest los op het centrale plein. Vanuit de hele omgeving kwam men naar Pisco om eens flink met de voetjes van de vloer te gaan. Zowel jong als oud gingen helemaal op in de traditionele dans waarbij een zakdoekje als een soort lokmiddel voor de dame moet werken. We vonden het er nogal ingewikkeld uit zien, maar leuk was het wel.

Vanuit Pisco reisden we via La Serena en Calama naar San Pedro de Atacama. Dit dorpje ligt in een oase van de Atacama woestijn en is de toegangspoort tot een aantal bijzondere attracties en tours naar Bolivia. Ondertussen ben je in San Pedro op 2500 meter hoogte en dat merk je als je je teveel inspant. Van het grote aanbod aan tours deden we er twee. Allereerst gingen we naar de Vallei van de Maan. Het landschap zou moeten denken aan de maan, maar zonder echt vergelijkingsmateriaal zou ik niet weten of dat zo is. Het is er in ieder geval kurkdroog en het landschap is erg bijzonder. Je hoort de rotsen (waarin veel zout zit) tikken en kraken omdat ze uitzetten door de hitte van de zon. Als afsluiting van de tour bekeken we de zonsondergang aan de rand van de vallei. Met onze nieuwe camera was dit natuurlijk een ideale plek om weer wat mooie plaatjes te schieten!

Na een dagje fietsen en lopen gingen we vervolgens een dag later richting de Tatio geisers. Om deze geisers bij zonsopgang te kunnen zien moesten we om 5 uur ´s ochtends al het busje in om op tijd aan te komen. Het geiserveld is het hoogstgelegen veld in de wereld en het op twee na grootste. Het aangezicht is fenomenaal, maar buiten is het toch wel erg koud. De geisers liggen namelijk op 4300 meter hoogte en ´s ochtends vroeg is het er ongeveer 10 graden onder nul. Na een tijdje rondgelopen te hebben en een ontbijtje te hebben genuttigd gingen we met deze kou eens even lekker zwemmen. Bij de geisers is namelijk ook een thermaal bad met lekker warm water. Dit is allemaal leuk en aardig, maar op het moment dat je het water uitkomt is het toch wel erg koud!

En misschien was het wel te koud, aangezien ik de dag erna ziek werd. Eigenlijk zouden we op tour richting Bolivia, maar helaas moesten we dit afzeggen. Na 5 dagen koorts ging het weer iets beter, maar toch moesten we nog langs de dokter en werd de tour verder uitgesteld. Gelukkig kon Jorieke ondertussen met mensen uit het hostel genieten van het nationale feestweekend in het kader van de onafhankelijkheidsviering, maar het werd toch snel saai om in San Pedro vast te zitten. Toen ik na een week nog niet echt beter was en de tour er nog niet in zat vertrokken we richting Iquique aan de kust. Na een paar dagen aan de kust gaat het nu een stuk beter en hopen we alsnog op tour te kunnen. Maar dat is allemaal nog onduidelijk... Zo zie je maar weer, niet alles loopt altijd zo je verwacht. We dachten hooguit anderhalve week in Chili te zijn, maar ondertussen zijn we al 20 dagen hier. Hopelijk vertrekken we morgen richting Bolivia, maar daarover meer in het volgende verhaal!