Bolivia is een land waar Rolf en ik van te voren niet veel van af wisten. We wisten eigenlijk niet beter dan dat het naast Peru ligt, het allemaal hoge bergen heeft, waar een zoutvlakte ligt waar je veel over hoort en waar allemaal vrouwen wonen met van die bolhoeden. Natuurlijk bleek na wat inlezen snel dat het land veel meer te bieden heeft dan deze factoren. Bolivia is een land dat 5 keer groter is dan Groot Brittannië, met een rijke geschiedenis waarin er waarschijnlijk meer revoluties zijn geweest dan jaren dat het land daadwerkelijk als Bolivia bekend staat. Bolivia heeft met 60% ook het grootste percentage inheemse bevolking van Zuid Amerika. Tegelijkertijd bestaat een groot deel van het land ook uit niet-Andesgebied en komt zelfs het Amazonegebied in Bolivia voor. Oftewel we konden niet wachten met het ontdekken van dit land. We hadden besloten om zo lang te nemen voor Bolivia als goed voelde om daarna verder te kijken hoe we met tijd zullen zitten voor we naar Colombia ´moeten´.

Door de ziekte van Rolf waren onze originele plannen licht gewijzigd en zijn we vanaf Arica in Chili naar La Paz getrokken. Een busrit van 9 uur door een Nationaal Park waardoor het uitzicht fantastisch was. Een mooie rit dus met alleen één groot nadeel; we gingen van zeeniveau in één keer naar La Paz dat op 3600 meter hoogte ligt. Ondanks dat we bij de grens nog op een hoogte van 5000 meter zaten en dus wel lager eindigden dan we geweest waren die dag, was het een reisplan dat zo goed als zeker voor hoogteziekte zou zorgen. Als je namelijk boven 2500 meter meer dan 500 meter op een dag stijgt zonder te acclimatiseren, kan je lichaam moeite krijgen met de ijle lucht en allemaal hoogteziekte symptomen vertonen. Ik had gelukkig weinig last van de hoogte, behalve dat ik niet te snel moest lopen, omdat ik gelijk buiten adem was. Rolf had er helaas iets meer moeite mee. De eerste avond had hij barstende hoofdpijn waardoor hij niet veel anders kon doen dan plat op bed te liggen.

Gelukkig hadden we nog wat coca thee en cocablaadjes om de symptomen te bestrijden. In de westerse wereld wordt het cocablad gelijk gezien als basisingrediënt voor cocaïne, maar in een aantal landen in Zuid Amerika wordt de cocaplant niet alleen gebruikt om cocaïne te maken. Het wordt hier nog steeds gezien waar het oorspronkelijk voor gebruikt werd; een natuurlijke manier om hoogteziekte te bestrijden en om extra energie te krijgen om de zware werkdagen door te komen. De katholieke kerk heeft in het verleden een poging gedaan om de cocabladeren te verbieden, maar toen bleek dat de mijnwerkers zonder toch minder productief waren, wisten ze niet hoe snel ze dit verbod terug moesten draaien. Er zit in het blad daadwerkelijk de werkzame stof cocaïne, echter in zo´n kleine hoeveelheid dat het echt niet valt te vergelijken met de drugs cocaïne. Er gaat ook een heel chemisch proces aan vooraf voordat je cocaïne hebt kunnen maken uit de cocabladeren. Veel inheemse mensen hebben dan ook niet de kennis en interesse in dit proces. In het verleden werd het cocablad ook echt gebruikt voor in Coca-Cola, maar sinds een jaar of 40 wordt het door de westerse wereld sterk afgekeurd om de bladeren te gebruiken. Waarschijnlijk door de drugsoorlog die in de jaren tachtig er uit voortgevloeid is. Het cocablad is dan ook nu nog steeds zeer controversieel in andere landen, maar hier in Bolivia hebben ze er helemaal geen problemen mee en kan je overal volkomen legaal de blaadjes of de theeversie kopen.

Gelukkig ook maar, want hierdoor voelde Rolf zich de tweede dag al weer een stuk beter waardoor we La Paz in konden. Wat een gave stad is dit zeg. Ik werd door rondlopen in deze stad weer meer dan gelukkig. Ik heb tijdens de reis wel gemerkt dat onontwikkelde landen echt mijn voorkeur hebben. Ik weet niet, ik houd wel van een beetje chaos en drukte om me heen tijdens reizen. Je hebt gelijk het gevoel dat je in een compleet andere wereld bent. En dit was na de ontwikkeling van Argentinië en Chili hier in La Paz ook echt het geval. Om het nog beter te maken, is er in La Paz een straateetcultuur aanwezig waardoor je overal tegen standjes met eten aan loopt. Aangezien de verschillende soorten eten me ook altijd erg blij maken, heb ik La Paz ongeveer constant etend door gebracht. Tja, als het ergens druk was, kon ik niet anders dan proberen wat ze hadden. Oké, het is culinair gezien niet zo verfijnd en technisch als het eten in Azië was, maar niet minder lekker. Wat ook erg fijn is hier in Bolivia, is dat het prijsniveau ook weer een stuk lager ligt. Je kunt hier een 3 gangen lunchmenu krijgen voor 1,60 euro. En vooral Rolf´s favoriet zijn alle verse sap mevrouwtjes op de hoeken van de straat. Voor 50 cent krijg je een halve liter vers ter plekke geperste jus d´orange. Ook om de hoek van ons hostel zat in een gat in de muur een hele lieve mevrouw waar we minimaal 2x per dag jus d´orange haalden. Wat wil je nog meer?

Na een paar dagen in de geuren en kleuren van La Paz doorgebracht te hebben, vonden we het wel weer eens tijd om de zomer op te zoeken. Aangezien we even geen zin hadden in een 20urige busrit zijn we vanaf La Paz naar Rurre gevlogen in een 16 persoonsvliegtuigje. Een avontuur op zich; vertrekken op het hoogste internationale vliegveld ter wereld, vlak langs een 6000meter hoge bergtop vliegen om uiteindelijk in de jungle te landen. Wat heel grappig was, dat we beiden toen we het vliegtuig uitstapten gelijk aan Azië moesten denken. Het is voor ons beiden de eerste keer dat we in de tropen waren buiten Azië en de tropen hebben gewoon zo´n typische geur dat we ons weer daar waanden. Eenmaal aangekomen, gingen we gelijk door op tour voor 3 dagen. Je kon kiezen voor de jungle of pampas tour. Omdat je op de pampas tour de meeste beestjes kon zien, hebben voor deze gekozen. Om bij de pampas te komen was het alleen nog 3 uurtjes rijden in een terreinwagen. Na een licht oponthoud door een wegblokkering zijn we de tijd snel doorgekomen, dat ik gezellig met de dochter van de chauffeur taalbarrières doorbrak door te zingen en dansen op de Backstreetboys maakt het alleen maar leuker.

De wegblokkering was nog een nawee van de vele demonstraties waar jullie in Nederland misschien ook wel iets over hebben gehoord. Demonstraties zijn normale en dagelijkse gang van zaken in Bolivia, maar het was tijdens deze demonstratie weer aardig verhit geraakt. De regering wil namelijk een snelweg bouwen midden door een nationaal park heen. De inheemse bevolking die hier woont, is vanwege meerdere redenen hier tegen. De eerste is natuurlijk dat ze de natuur willen behouden, de wegen geven de houtkappers makkelijker toegang tot de jungle wat het einde van de natuur betekent. Daarnaast zou de snelweg midden door het woongebied van hen lopen, wat families uit elkaar haalt. De demonstratie hiertegen was vredelievend begonnen met een mars van de Beni regio naar La Paz, maar is met veel geweld door de regering neer geknuppeld. Door het schandaal dat hier uit voortgekomen is, heeft de regering nu toegezegd dat ze een stop zetten op de plannen. Maar of dit misschien is omdat er binnenkort verkiezingen aan zitten te komen is, zal de toekomst moeten uitwijzen. De demonstraties hebben in ieder geval wel tot gevolg gehad dat er nagenoeg een toeristenstop was in het gebied waar we waren.

Toen wij aankwamen in het gebied begon het toerisme net weer een beetje op gang te komen, wat voor ons een gigantische meevaller was. We waren namelijk alleen maar met zijn tweetjes op de boot en sliepen alleen op de slaapplek waardoor het bijna voelde alsof we te gast waren bij de kokkin en haar man de gids. Dat we de avonden gezellig kletsend met hen door hebben gebracht hielp hier ook bij mee. Want ja ondanks dat Rolf een stuk beter is met het Spaans dan ik, met een aantal wijntjes achter de kiezen kan ik ook bijna vloeiend Spaans. Wat wel scheelt, is dat Boliviaans Spaans een stuk beter te verstaan is dan het Spaans in voorgaande landen. Dit was wel fijn want onze gids kon geen Engels, maar op deze manier was de tour nog steeds hartstikke leuk en begrijpbaar. Het begon op de eerste dag met een 2 uur durende boottocht op de Rio de Beni met zoveel dieren om ons heen dat we gewoon niet wisten waar we moesten kijken. Elke paar seconden was er wel weer een krokodil, een kaaiman, een aap, een schildpad, een capybara of een of andere exotische vogel te zien. Het voelde bijna aan als een bootritje in een dierentuin zoveel dieren waren er te zien. ´s Avonds hebben we nog onder het genot van een biertje de zonsondergang over de pampas bekeken om daarna in het donker een uurtje terug te varen naar de slaapplek. In het donker worden de krokodillen actief en liggen ze opeens allemaal in het water. Met je zaklamp zie je dan ook de hele tijd de ogen oplichten als je er langs schijnt, en dat is echt heel erg vaak. Naast de flitsende oogjes zaten er er ook vuurvliegjes in de bomen, waardoor overal lichtflitsjes het boottochtje net wat romantischer en mooier maakte.

De tweede dag zijn we in de 40 graden hitte op zoek gegaan naar de anaconda. Zoals velen waarschijnlijk wel weten is dit een wurgslang die gigantisch groot kan worden. Ondanks dat we bijna 5 uur op zoek zijn geweest en onze gids echt heel hard zijn best heeft gedaan, hebben we helaas maar 1 relatief kleine gezien. Helaas was een vogel er sneller bij dan wij en werd de slang de daghap voor die vogel. Ondanks dat we niet echt veel geluk hadden om de slang te vinden was het alsnog een mooie wandeling. Na ´s middags even uitgerust te hebben in de hangmat was het tijd om te vissen op piranha's. We wisten wel dat ze in het water zaten, maar het was echt te bizar voor woorden om te merken hoeveel er waren. Als je je haakje met een stukje vlees in het water liet vallen, was het gelijk raak. Ze waren best geniepig met het vlees van het haakje afknabbelen, maar Rolf had de eerste vangst van de dag. Als niet ervaren vissers was het wel even raar om de vissen van de haken af te halen, helemaal omdat Rolf een paar keer had dat het haakje door een oog van de vis heen zat oftewel garantie op een smaakvol geluid.... Ik had al snel een techniek ontwikkeld waardoor ik ze er niet af hoefde te halen, op één of andere manier kreeg ik het steeds voor elkaar om de kleine piranha's als ze aan mijn vlees knabbelden met een slinger in de boot te gooien zonder dat ze aan het haakje zaten. Vraag me niet hoe, maar het is me een paar keer gelukt. Het maakte het uiteindelijk alleen maar lastiger om ze te vangen van de bodem van de boot, want ze zijn toch wel erg glibberig en die tandjes zijn toch wel erg scherp. En met de grote vissen, tja de gids zat bij de plek waar we de grote vissen bewaarden om later te eten, dus het was net zo makkelijk om ze met haak en al aan hem te geven. De eindstand na 2 uur vissen was 3 grote vissen voor Rolf, 3 grote voor mij en met 4 was de gids de winnaar van de dag.

Ik heb nog een poging gedaan om de vissen mee te helpen schoonmaken, maar de kokkin nam het maar snel over om hierna weer een mega grote en lekkere maaltijd voor te schotelen met deze keer vers gevangen piranha. En ondanks dat er niet veel vlees aanzit, was de vis best lekker. Na nog een ochtendtrip op de boot zonder motor was het nog de tijd voor dé activiteit waar Rolf en ik een klein beetje tegen op zagen. Want tja als je steeds zoveel krokodillen ziet en door je viservaring weet dat er zoveel piranha's in het water zitten, is mijn eerste reactie niet om in het water te springen om lekker te zwemmen. Helemaal niet omdat het water zo bruin is, dat wanneer je je hand in het water doet je na 5cm je hand niet meer ziet. Echter zitten in de rivier bijzondere roze dolfijnen die blijkbaar de krokodillen op afstand moeten houden, en een kans om weer met dolfijnen te zwemmen konden we natuurlijk niet voorbij laten gaan. Dat je vervolgens half opgegeten wordt door de sardientjes in het water maakt het extra bijzonder, omdat je steeds denkt dat het de piranha's zijn. Maar het water was erg lekker en met dolfijnen op 3 meter afstand maakte de vieze rivierbodem betreden het meer dan waard. Na de zwemervaring was het weer tijd om terug te gaan naar Rurre. We hebben nog een paar leuke dagen in dit relaxte plaatsje doorgebracht, waaronder een potje basketbal met wat plaatselijke jongens, tot we weer doorgingen. We hadden besloten dat we nog wel even in tropisch Bolivia wilden blijven en zien wat er zou gebeuren. En dit was echt een super beslissing. Nadat we Rurre hebben verlaten hebben we voor meer dan een week geen andere toerist gezien. Het vervoer op zich was ook weer ervaring op zich. Toen we uit Rurre weggingen was het via meerdere gedeelde taxi's (lees gezellig dicht op elkaar zitten) over de hobbel bobbel weg naar San Borja. Toen we veel eerder dan gedacht in San Borja aankwamen, besloten we maar gelijk door te gaan naar een nationaal park in de buurt. Helaas toen we aankwamen, bleken alle rangers net weg te gaan en was het niet mogelijk om te blijven slapen. En daar sta je dan in de middle of nowhere. Uiteindelijk dan maar ook besloten met de taxi door te trekken, het was relatief duur omdat we maar met zijn tweeën waren maar het was beter en goedkoper dan weer de 3uur terug om dan de dag erna weer dezelfde weg te moeten nemen.

En wat voor een weg dat was. In het regenseizoen is deze weg gesloten en waarom bleek nu al. Het is een zandweg met veel hobbels en gaten. De dag dat wij erover heen reden had het heel even geregend, met als gevolg dat het nu al één grote blubbermassa was. In rally rijdende stijl kwamen we al slingerend uiteindelijk uit in San Ignacio de Moxos. Dit is een plaats waar een speciale soort inheemse bevolking woont. Dit zie je door het jaar heen niet aan ze af, maar één keer per jaar gaan ze los met hoofdtooien en al. Wij waren er niet voor deze festiviteiten, maar alsnog was het een leuke plaats om even te zien. Hele aardige en vriendelijke mensen en een mooi meer in de buurt waar we nog even lekker bij gehangen en in gezwommen hebben. Vanaf San Ignacio de Moxos zijn we met mijn favoriete vervoersmiddel van Bolivia verder gereisd naar Trinidad; de camion. Een camion is eigenlijk gewoon een vrachtwagen met open laadbak. In deze laadbak ligt wat lading en er boven zijn een paar houten planken waar je dan op moet zitten. Je zou zeggen niet heel comfortabel voor 4 uur over een hobbelige zandweg, maar het was echt fantastisch. De wind in je haren, genoeg tijd om om je heen te kijken naar de mooie natuur en gezellig kletsen met de mensen. Als mensen hun drinken en eten met je delen terwijl ze zelf eigenlijk niets hebben, dat maakt het voor mij echt weer een bijzondere reiservaring. Natuurlijk ging de truck nog opeens vanuit het niets kapot waardoor we een uur stil hebben gestaan, maar dit is alleen maar meer reden voor humor en lol onder de passagiers. Al met al een super ervaring.

Na deze camiontrip kwamen we aan in Trinidad, de grootste plaats van Beni (de tropische provincie van Bolivia). Helaas was het niet mogelijk of heel duur om de natuur hier verder in te trekken, maar we hebben wat musea in de omgeving bekeken en nog een dagje paard gereden. En wat voor paarden, serieus het was bijna te vergelijken met een sportwagen. De paarden reageerden zo fijngevoelig op je aanwijzingen dat het helemaal geen moeite kostte om te gaan of nog belangrijker te stoppen wanneer je zelf wilt. Dit is in het verleden (bijvoorbeeld in Mongolië) niet altijd het geval geweest, maar hier luisterden de paarden zo goed dat Rolf en ik soms gewoon vooruit galoppeerden. Een hele leuke paardrijdervaring! ´s Avonds zijn we met de beurse paardrijdbillen in de nachtbus gestapt naar Santa Cruz. Santa Cruz is een plaats waar ik nog nooit van gehoord had, maar dit is de grootste plaats van Bolivia. Het is een stad met echt een mix tussen oud en nieuw. We hebben hier een dag doorgebracht, maar er was niet zoveel te doen en te zien dus zijn we de dag daarna maar weer doorgetrokken om eindelijk weer richting het toeristen pad in de Andes te gaan.

We hebben in het tropische deel van Bolivia genoten van het plaatselijke vervoer, het plaatselijke eten en vooral de lokale sfeer. De mensen zijn echt gigantisch aardig en toegankelijk en proberen ook moeite te doen om hun Spaans voor ons verstaanbaar te maken. Helaas hebben we iets minder natuurparken gezien dan we misschien wilden, maar ze waren of dicht of zo duur om te bezoeken dat we toch maar besloten het niet te doen. Dat kan dan weer een nadeel zijn van ver weg van het toeristen pad zijn. Al met al hebben we een super tijd gehad en kunnen we niet wachten tot we meer van dit mooie land kunnen zien, want echt op deze manier kunnen we nog wel even blijven hangen.