Een paar weken geleden lieten Jorieke en ik jullie in Santa Cruz achter. Vanuit deze grote stad zijn we snel weer op pad gegaan om iets meer van het nog niet extreem toeristische Bolivia te zien. Als bestemming hadden we Samaipata uitgekozen. Met een gedeelde taxi waren we na drie uurtjes aangekomen in dit kleine en schattige plaatsje. De trekpleisters van het plaatsje liggen vooral in de omgeving, met een enorm natuurpark en een historische Inca plek genaamd El Fuerte. Deze laatste trekpleister bezochten we als eerst. Feitelijk is het een vlakke bergtop waarin allerlei graveringen zijn gedaan. Schijnbaar waren er rond 2000 voor Christus al bewoners, maar de bekendste bewoners zijn de Inca´s geweest. Vanuit die tijd zie je nog allerlei ruïnes en de meest interessante graveringen. Sommige mensen beweren dat El Fuerte een landingsbaan voor ufo´s is, maar dat laten we maar aan ieders eigen verbeelding over.

Feit is dat het een bijzondere plek is om te bezoeken, niet alleen historisch, maar ook vanwege de mooie omgeving. Omdat er regen dreigde waren wij als goede Hollanders maar snel in een taxi gesprongen, wat een hele dimensie aan het bezoek toevoegde. Onze chauffeur maakte er een sport van om zo dicht mogelijk achter ander stof opgooiend verkeer te kruipen en vervolgens even flink vaak conjo te roepen wanneer hij kon inhalen. Ook boven aan de heuvel werd iedereen met een vriendelijk conjo begroet en kletste onze vriend met elke passant. Het klinkt misschien wat vreemd, maar vriendelijker dan deze chauffeur zijn we ze nog niet vaak tegengekomen. Grote mond, grote glimlach, dat type.

Na dit avontuur op de berg trokken we een dag later de wandelschoenen weer aan om een bezoek te brengen aan het nationaal park Amboro. Het werd een erg mooie trek door extreem oud oerwoud en over mistige bergtoppen. Hoogtepunt van het deel waar wij waren zijn de 12 meter hoge varens. Probeer die maar eens bij de Intratuin te vinden... Onze gids vertelde uitgebreid over de historie en bescherming van de bijzondere natuur, wat ons een goede kans gaf onze kennis van het Spaans te testen. Na een paar maanden in Zuid-Amerika gaat dat toch best redelijk. De acht uur durende tocht beviel ons zo goed dat we een dag later met dezelfde gids op de zogenaamde condortrek zijn gegaan. Na een twee uur durende jeep rit door het ruige berglandschap, wandel je in drie uurtjes een berg omhoog. Aangekomen aan de top kom je aan bij een klif waar je met een beetje geluk condors van dichtbij kan zien. Blijkbaar hadden wij die dag nogal veel geluk, want gelijk na aankomst kwam er al snel een condor langs vliegen. Met een spanwijdte tot 3,5 meter is dat een enorm indrukwekkend gezicht, maar het werd alleen nog maar beter. Enige tijd later besloot een andere condor namelijk te landen op zo´n 3 meter van waar wij zaten, wat natuurlijk fantastisch was. Nadat de vogel weer gevlogen was (jaja) waren wij al extreem blij. Maar goed, als toetje besloot ze nog een keer terug te komen. Met de vleugels volledig gespreid en de klauwen uitgeklapt kwam de enorme condor recht op met name Jorieke af. Nadat het eerst natuurlijk erg mooi was, werd het uiteindelijk toch wat te eng voor Joriek en dook ze toch maar achterover. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan, maar de gids begreep er niets van en barste in lachen uit. Ondanks dat deze roofvogels volgens hem kalfjes aanvallen, hoef je er blijkbaar als mens nooit bang voor te zijn. We hebben het niet op film, maar wat het blijft een hele bijzondere herinnering!

Vanuit Samaipata wilden we graag verder reizen naar Sucre. Dit kon alleen per nachtbus, een rit die twaalf uur zou duren. Prima te doen naar onze maatstaven, ware het niet dat de weg grotendeels ongeasfalteerd was. Tel daar een lekkere oude bus bij op en ik kwam tot een nachtrust van 2 of 3 uurtjes. In Sucre hebben we eerst dus maar even bijgeslapen en vervolgens een hele bijzondere tour geregeld. Vanuit Sucre kun je namelijk met Condor Trekkers de afgelegen inheemse dorpjes bezoeken die in een schitterende omgeving liggen. Het bijzondere aan Condor Trekkers is dat het een non-profit organisatie is in de meest pure zin van het woord. Geen fancy jeeps, geen dure slaapplekken, maar gewoon lokaal vervoer en lokale hospedajes. Op de eerste dag liepen we op zo'n 3800 meter hoogte over een Inca pad langs muurschilderingen en grotten waar nauwelijks andere toeristen komen. Onderweg spraken we (of eigenlijk met name de gids natuurlijk) met de lokale mensen en boden hun wat eten of indien nodig medicijnen aan. Ook coca bladeren deden het erg goed, aangezien dat in deze omgeving niet groeit en het toch een soort van eerste levensbehoefte is. Ook vertelde de gids ons het een en ander over de aankomende verkiezingen. Het meest bijzondere vonden wij de uitspraak van president Morales dat je van Coca-Cola drinken kaal wordt en dat het eten van kip mannen tot homo´s maakt. La Paz zal dan wel de volgende gay capital van de wereld worden, aangezien kip met patat het favoriete eten van de Bolivianen is.

De volgende dagen trokken we steeds verder door de omgeving en genoten we van de verschillende uitzichten, de bijzondere mensen en de leuke groep waarmee we aan het lopen waren. Aan het einde van dag drie zouden we kamperen aan een rivier (liep ik toch niet voor niets met een tent aan mijn backpack) en kunnen genieten van heerlijke thermale baden. Voordat het zover was lunchten we eerst nog bij een volledig geïsoleerde familie ergens in de bergen. Na enige aarzeling was het al snel erg gezellig met de familie en had Jorieke ook een van jonge geitjes op schoot genomen. Schattig natuurlijk, maar na een tijdje kreeg ze er toch wel een erg warme broek van omdat het beestje blijkbaar een (te) volle blaas had. Iedereen lachen natuurlijk en na een verkleedpartij kon Jorieke ook weer op pad. Na drie lange dagen lopen kwamen we bij de rivier aan en lagen we 's avonds heerlijk te badderen in warm water. Geen andere toeristen, geen fancy badjassen of sapjes, maar gewoon genieten van heerlijk water en een briljante sterrenhemel.

Dag 4 stond in het teken van terugrijden, maar eerst moesten we natuurlijk nog wel even snel het warme bad weer in. Rond een uurtje of 10 vertrok de vrachtwagen waarmee we terug naar Sucre zouden keren. Het begrip vol is vol bestaat bij deze zogenaamde camiones niet en uiteindelijk zaten we met ongeveer 90 mensen in de laadruimte. Zaten is niet het juiste woord, want iedereen stond dicht op elkaar gepakt zwetend en wel te proberen de rit zo goed mogelijk te volbrengen. Het laadruim kraakte en bewoog alle kanten op en de vrachtwagen kon nog net genoeg remmen om de afgronden te ontwijken. Verder was de chauffeur rustig een biertje aan het drinken en brandde de zon hevig op iedereens bolletje. Pittig dus, en ik vond het eerlijk gezegd best eng. Soms is kleiner zijn toch echt handig, want de afgronden kwamen echt wel eens dichtbij en natuurlijk kon ik dat allemaal goed zien. Maar ach, vier uur later stonden we weer in Sucre en hadden we toch echt wel een hele bijzondere tocht gemaakt. Mocht je ooit in Sucre komen, ga met Condor Trekkers de achterlanden in!

Na dit hoogtepunt trokken we richting Tupiza, om eindelijk maar dan toch aan de Uyuni tour te beginnen. Waar ik in Chili ziek werd en we de tour moesten afblazen, konden we nu gelukkig gewoon een dag later al beginnen aan vier dagen autorijden door de Andes. Blij verrast waren we door de luxe jeep. Oké, niet helemaal nieuw, maar auto's of bussen in dergelijke staat maak je in Bolivia toch maar weinig mee. Later bleek het ding 14 jaar oud te zijn, maar naar Boliviaanse standaarden zaten is dat nog steeds een nieuwe auto. Leuk aan het rijden op hoogtes van boven de 4000 meter is natuurlijk dat je veel lama's en vicuna's kan zien. Vooral lama's zijn hilarisch met hun grappige kopjes en nieuwsgierigheid. Verder zagen we viscacha's, een soort konijn van de Andes, maar het meest indrukwekkend is toch het landschap. Kleuren zijn steeds anders, de hoogte is enorm en toch wonen er mensen. Na een frisse nacht zagen we op dag 2 een hoop flamingo's en bijzondere mineraalrijke meren. Omdat wij de tour vanuit Tupiza waren begonnen, kwamen we steeds op andere tijdstippen bij de bezienswaardigheden aan dan de tours vanuit Uyuni. Met de hoeveelheid toeristen die deze tours doen is dit een groot voordeel. Met onze afwijkende tour sliepen we ook in afwijkende plekken. Zo was ons zouthotel op dag drie nog maar een half jaar oud en dus nog mooi wit. Voor wie het niet weet, in zo'n zouthotel is zo goed als alles van zout. Muren, tafels, bankjes, het onderstel van je bed, noem maar op. Een goed voorproefje op de zoutvlakte van Uyuni dus.

Ons zouthotel stond vlakbij een klein dorpje waar een basketbalveldje was. Fanatiek als we zijn moesten Jorieke en ik natuurlijk wel een balletje gaan gooien op 4000 meter hoogte. Jeetje, wat is de lucht dan toch ijl! Ik stond na een partijtje tegen de lokale basketballer nog lang na te hijgen en Jorieke overkwam even later hetzelfde. Ondanks dat we allebei wonnen was het maar zeer de vraag wie er beter uit zag, de hijgende en puffende Nederlanders of de totaal niet zwetende Boliviaan. Leuk was het in ieder geval, maar makkelijk is anders.

De laatste dag van de tour begon erg vroeg, maar wie een zonsopgang wil zien moet maar even pijn lijden. Net op tijd kwamen we (als eerste groep) aan bij het zogenaamde viseiland in het midden van de zoutvlakte. Nadat we een sprintje hadden getrokken naar boven konden we de zon mooi zien opkomen. Een enorm gaaf gezicht, helemaal omdat we de enige groep waren. Gelukkig waren we niet vergeten om onze zonnebrillen mee te nemen, want jeetje wat is het licht op de zoutvlakte fel. Vergelijk het maar met een dagje wintersport, bescherming van je ogen is echt nodig.

Nadat we ook op de vlakte ontbeten hadden bezochten we nog een paar dingen, waar ons opviel dat de Nederlandse regering aan bijna alles had meebetaald; toiletten, uitzichtpunten, hele dorpjes, noem het maar op. Nou snap ik dat het goed is om aan ontwikkelingshulp te doen in Bolivia, maar waarom we dat met name bij de toeristische Uyuni route zagen is me een raadsel. Wellicht kunnen we bij de Eiffeltoren ook nog wat wc´s kwijt... Bijzonder was het ook dat we een aantal mensen de vlakte per fiets zagen oversteken. Nou is dat al zwaar genoeg, maar de wegen om de vlakte heen zijn helemaal pittig. Al met al voelden we ons vrij lui in de luxe jeep!

Aangekomen in de bewoonde wereld van Uyuni (het dorp) hoorden Jorieke en ik vreemde verhalen over Duitse toeristen die bij demonstraties in Bolivia zouden zijn vermoord. Er heerste wat paniek in het hostel, want men durfde niet over land naar La Paz te reizen. Omdat we niet klakkeloos wilden delen in de onrust, deden we wat onderzoek op internet. Ik weet nog steeds niet waar de verhalen vandaan kwamen, maar behalve wat wegblokkeringen was op internet niets te vinden. Wegblokkeringen zijn in Bolivia een bijna maandelijks terugkerend fenomeen en zijn niet op toeristen gericht. Een dag later namen we dan ook gewoon een nachtbus naar La Paz, wat relatief goed verliep. Hier en daar moesten we inderdaad stoppen omdat mensen de weg hadden geblokkeerd, maar verder gebeurde er weinig. Het meest spannende moment kwam toen onze chauffeur na een rallyrit om een blokkering heen over het spoor terug naar de weg wilde. De overgang was duidelijk niet voor de bus gemaakt en we waren dus al snel een deel van de achterkant van de bus kwijt. Ach, het was niets dat een stuk tape niet kan verhelpen en we konden gelukkig weer snel door. Al met al duurde de rit 18 in plaats van 10 uur, maar La Paz werd bereikt.

In La Paz konden we weer eens genieten van lekker eten en schone kleren, voordat we richting de grens met Peru zouden trekken. In Bolivia stond nog een plek op het programma, namelijk Copacabana. De Boliviaanse versie is niet zo bekend als die van Brazilië, maar ook hier is een strand. Copacabana ligt namelijk aan het Titicacameer meer, op zo´n 3800 meter hoogte. De hoogte maakt het heel vreemd, omdat het erg mediterranees aandoet. Vanuit het plaatsje kun je met een bootje een aantal eilanden bezoeken en wij kozen voor Isla del Sol. Dat is op zich erg toeristisch, maar door al lopend een ander pad te kiezen (en dat al snel kwijt te raken) kwamen we geen andere blanken tegen. Wel raakten we aan de praat met een lokale meneer die toevallig dezelfde kant op liep. Toen we uiteindelijk afscheid wilden nemen vroeg hij of we anders niet bij hem wilden slapen. Erg leuk natuurlijk, en al snel hadden we onze tassen geparkeerd in een kamer waar mais werd opgeslagen. De zus van onze gastheer maakte een soepje voor ons en zo was ons verblijf en eten geregeld. Voor ons een leuke manier om het leven van de lokale mensen van dichtbij te kunnen zien, voor hen een leuke manier om wat extra geld te verdienen. Na een goede nacht hadden we de plek voor onszelf, omdat iedereen alweer aan het werk was. Over vertrouwen in de mens gesproken!

Eenmaal terug op het vaste land regelden we een bus richting Peru en zo verlieten we na ongeveer 6 weken Bolivia. Tot nu toe is het ons meest favoriete land van Zuid-Amerika, maar wie weet wat we nog meer gaan zien. Met Peru en Colombia hebben we in ieder geval nog genoeg voor de boeg. En belangrijker nog: we hebben er zin in!

ps. we hebben van september weer een filmpje gemaakt, die kan je hier bekijken: http://dai.ly/w0wYLE